Marina Losada Vicente. Rexentaba un pequeno obradoiro, no que facía olas de barro, que ía vender ás feiras. A proximidade a unha froitaría, na que nunca mercara nada, dáballe a Moncho confianza para ir buscar caixas. Tanto, que mesmo lles pedía que llas gardasen varios días, por non ter estorbos no seu baixo. Da mesma maneira, para non andar a tropezar con elas, en lugar de recollelas despois de usalas, tirábaas. A dependenta da mañá, nun ton menos familiar, tentábao a levar froita, sequera medio quilo, mais a resposta era sempre a mesma: Sodes algo careiras.

Aquel día atopou un letreiro: Un euro por cada caixa. Quen merque un quilo de froita ten dereito a levar unha de balde.

O oleiro colleu laranxas, mazás, ameixas, peras e pexegos, total cinco caixas. Á volta da feira, foinas devolver. Tesme que dar cinco euros, díxolle á empregada da tarde.

A dependenta, alertada pola súa compañeira que algo se temía, amósalle un novo letreiro, improvisado de novo para a ocasión: Segundo normativa de Sanidade, queda prohibido vender as embalaxes de froita fresca. Poden conter bacterias contaminantes.

-Ti págasme e non te preocupes -escoita perplexa a muller-. Non vou denunciarvos por vendermas! Disme en que contedor ides tiralas, e quedamos tan amigos.