Fidel Vidal. -Non teño visto manequíns de vellos.
-Nin de vellas. Sobre todo de vellas, que resisten máis. Houbo un tempo que as viúvas formaron asociacións moi activas.
-E os homes asociacións de viúvos?
-Non hai novas de que houbese ningunha.
-Pero o que me estraña é a falta de manequíns nos escaparates. Seguir lendo Conversas de escaparate. Vellos
Mauricia Ces Quintáns. Atrás queda o verán, coa súa calor… As hostes non marcharon. Os romanos seguen inesgotables na procura do ouro dentro da terra. As negras cordilleiras que percorren a chaira dan testemuño vivo da súa afanosa industria. Medulas antigas salpican o solo furado das montañas; abandonadas entre a vexetación, apuntan ao ceo, ás veces azul, ás veces gris, do outono os cumios isósceles
Seguir lendo Ruina montium
Encarna Pego. Todas as cousas da infancia, grandes ao meu ollo de nena, semellan agora minguadas. Non sucede así co olmo que fun visitar a Cobelo despois de varias décadas. Agardaba a miña visita. Recibiume gallardo e riseiro. A súa ledicia era tan intensa coma a miña emoción. Seguir lendo Lembranzas de Cobelo
Fidel Vidal. -Non te fíes de ninguén, nin de min. Desconfía, en especial dos aproveitados que aparecen pola porta con cariña de santos. .
-Que me vas dicir. Onte mesmo, aos meus pés, un deses santiños cravoulle un coitelo ao malpocado que procuraba pasar a noite aquí. Xa vai polo terceiro.
-Eu só pretendo aconsellarte sobre o de liscares do escaparate, o noso cárcere dourado con vistas. Seguir lendo Conversas de escaparate. Unha de mortos