Antonio Piñeiro. A contemplación do cadro de Caspar David Friedrich Camiñante ante un mar de brétema, produce en Manfred Gnädinguer as sensacións dun estado contemplativo e itinerante que de inmediato desexa para si. Esta é a escena coa que entra Xerardo Quintiá nas descubertas dunha complexa viaxe, e mais da razón de toda unha concepción do mundo, dunha busca que terá as súas primeiras recalaxes nalgunhas cidades europeas, pero que non atopará nin destino nin sentido ata chegar a unha pequena aldea acubillada no fragueiro da Costa da Morte. Seguir lendo O viaxeiro radical (II), de Xerardo Quintiá →

Antonio Piñeiro. “Un día destes, armado da miña pala de debuxar xardíns ao longo das nacións e dos séculos, hei ir plantar na súa tumba unha flor da color daquel río cando era espello dos ceos de abril” (Pax. 184). Quizais este parágrafo, ademais de ser un fermosísimo final aberto da novela, recolla a meirande parte do sentido deste texto, máis alá das imaxes polas que tan adrede lle pon X. M. G. Trigo o título. Un día día destes … (tempo inconcreto), … ao longo das nacións e dos séculos … (tempo e espazo transcendidos), … cando era … (tempo orixinario). Porque non compuxo, G. Trigo, unha novela liña. Seguir lendo Raíñas no meu xardín, de Xosé Manuel G. Trigo →

Antonio Piñeiro. Engaiolante, o caneo reflexivo ao que nos convida Xosé María Álvarez Cáccamo con esta conmovedora historia. Un relato que aloumiña e estremece, agora apracible e por momentos calafriante, mais finalmente revelador, intensamente revelador. A imaxe da nai nun xeriátrico, ou paseando na cadeira de rodas, coa memoria deteriorada, é quizais unha das situacións máis desacougantes. Esa vacuidade repentina non se entende, non se acepta, porque dá de cheo coa caducidade -coa finitude das cousas, da consciencia, do tempo, do espazo- que, como ben sabemos, é un deses conceptos que non concibe a mente humana. Seguir lendo As últimas galerías, de Xosé María Álvarez Cáccamo →