Ayaso emprega a tinta de gravar como coada literaria

Antonio Piñeiro. Así, pensándoo coma título, é como puiden comezar a dexergar o que agochaba detrás dos novos setenta gravados cos que o xenial mestre Manuel Ayaso vén de encher outra xerra na gran billa da súa obra. Así: punta seca, que sempre me deu unha das suxestións certas, malia o paradoxal do significado, da lírica do pintar: sésega que deixa no cobre da identidade a punta forxada da arte e da liberdade. Continue reading Punta seca. Manuel Ayaso →

Antonio Piñeiro. Cruzo un desierto y su secreta / desolación sin nombre. Ás veces, cando me atopo diante dun cadro, véñenme á cabeza os versos de José Ángel Valente. Quero traer hoxe o comezo deste, tan coñecido, ben adrede polos seus simbolismos, polas súas connotacións, pola súa poderosa forza de suxestión. O poema fala do ser, claro, da andaina da vida. Emprega unha paisaxe. Dá unha imaxe do baleiro. Hai una sorte de silencio destilado na mostra de Lucía Romaní. Unha busca do esencialismo de raíz paisaxística, na que está tamén a busca do ser. “Un pouco de min” ­ -coido que dixo ela-. Continue reading Abrazo ausente. Lucía Romaní →

«Castiñeiras» pode verse na exposición do Concello. Foto Carmela Queijeiro

Antonio Piñeiro. O tempo, ás veces, volve a nós a través do intre, da paisaxe moldeada por unha raiola, un estado de ánimo ou a lente sensibilizada dun fotógrafo. Hai ese algo que conservan os obxectos, os recullos, e que a miúdo só ese trebello propiciador é quen de extraer. Ese algo polo que sabemos que o con non é só un con. Continue reading A luz fluída de Manuel Paz →

Antonio Piñeiro. Engaiolante, poética, mentalísima exposición a que atopamos estes días no local do Amanitas, da Pobra. B. A. de Santa Baia de Monroi amósaa, por certo, nun dos establecementos que dende sempre máis veñen poxando pola arte xenuinamente barbanzá. Continue reading Ser no espazo →