Xosé Manuel Lobato. Unha ollada que esboza enérxicos e animosos cromáticos, configurando intres nos que se relanza a imaxinación de altas temperaturas anunciadas dende un horizonte fervente.

O cuco pregoa afervoado o momento alado. A súa euforia no voo técese en calquera lugar, as ás son agora os apéndices que se deben exercitar para gozar no ar.

Ese camiñar, brincar ou mesmo cazar sobre o vento somnolento deixa un repouso de variedades e modalidades, actuacións axeitadas a cada especialidade e necesidade. Seguir lendo Son de ás →

Xosé Manuel Lobato. Os benxamíns Salgueira e Porto xunto co Furelos acollen a gran característica das faias para confundirse nun ente único, sen taras nin diverxencias incompatibles. Dende o seu nacemento preconizan a beizón da santa Columba.

Profundar no seu altivo gurgullar lembra unha tolemia de espermatozoides cun único fin e destino, a procura do seu obxectivo transmite unha estampa inqueda e saturada de esperanzadora vitalidade. Seguir lendo Incesantes bágoas →

Xosé Manuel Lobato. De cando en vez, de vez en cando, sempre que outras obrigas me conceden licenza, aínda que menos veces das que eu desexo. Sempre é unha ilusión visitar a terra de nacenza, esa contorna vitalicia e vigorosa.

No meu caso é unha referencia sólida, unhas raíces que seguen nese lugar e me obrigan a volver. Sempre pensar en retornar coa ilusión da crianza que aspira acadar axiña os 3650 días dun tempo de aprendizaxe total. Seguir lendo Esa casa →