Francisco Ant. Vidal Blanco. Sabido é que as fotos teñen un peso que aumenta cos anos, unhas veces para ben e outras para non tanto, e se non que llo digan a Moncho, que é sinalado pola rúa por un amor que el di inexistente. Mais cando o río sona… A pesares de non ter sido nunca un mozo de éxito, certo día, cando estabamos en clase de Química Seguir lendo O peso dunha foto →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Se se me pide que apoie coa miña sinatura a solicitude dun Nobel póstumo para Lorca, asinarei con DNI incluído, máis por amor lorquiano ca por realidade literaria. Cos Nobel de literatura e cos Día das Letras Galegas teño os meus máis e os meus menos. Seguir lendo Un Nobel para Lorca →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Díxoo o Papa e iso vai a misa: Santo Antonio non é de Padua, senón de Lisboa, e se eu fose portugués tamén estaría contento de que por fin se recoñeza unha verdade en favor da que tantas veces a diplomacia e o chauvinis-mo luso ergueron os seus estandartes, reclamando e sinalando a casa onde naceu Seguir lendo A cerca de santo Antonio →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Un amigo bioquímico asegúrame que en pou-cos anos darannos unha pastilla e sere-mos inmortais. Non llo creo, pero aínda así, cada vez que tal cousa di sinto unha especie de vertixe, coma cando me pre-gunto que houbo antes do big bang ou ata onde e por onde se expandirá o universo, canto dura a eternidade ou que obxectivo ten a existencia despois do xuízo final. Seguir lendo A lonxevidade →