Francisco Ant. Vidal Blanco. Sabido é que as fotos teñen un peso que aumenta cos anos, unhas veces para ben e outras para non tanto, e se non que llo digan a Moncho, que é sinalado pola rúa por un amor que el di inexistente. Mais cando o río sona… A pesares de non ter sido nunca un mozo de éxito, certo día, cando estabamos en clase de Química, correu pola aula un rumor de sorrisos e miradas: Moncho ten moza. E unha pregunta ocupou mentes e bocas como un vento de nordés: ¿Quen é ela? Ela era unha experta comerciante en asuntos amorosos, quen acababa de discutir co noivo propietario de iate e planadora, a quen pretendía darlle ciúmes co gafotas de peluxe no beixo, tres anos máis novo có outro e ansioso por saber como é ó tacto a man dunha rapaza. Pero así son as cousas do namoramento, que un fíxase máis no envoltorio ca no que ese papel sedoso envolve e Moncho non se decatou de que aquilo non era amor senón necesidade.
O peso dunha foto
Durante o tempo que lle durou non lle foi mal e ata quixo inmortalizar aquela esplendorosa época cun par de fotos colléndolle a man a aquela envexable serea sen praia. Pero como todos os amores de comenencia este tamén acabou, non sei se por infidelidade, se por recomposición do status perdido ou se porque algún amigo, xa fose por envexa ou por consello gratuíto o advertiu contra aquela amizade perigosa que non lle ía traer nada bo, alguén a quen debía manter arredada da vista de todos se quería chegar a bo porto. E todo acabou, aparentemente, cando aquela beleza anunciou o seu compromiso de voda co ciumento que usaba after shave todos os días.
Pasaron os anos, e a crise dos cincuenta anunciou a rotura dun matrimonio apuntalado por tarxetas de crédito e caprichos de alto avoengo; e cando Moncho pensaba que aquela historia xa era pasado, actuaron as criminais redes sociais para lembrala; e a súa filla máis nova, volveu do exame de selectividade amosándolle no Facebook unha daquelas fotos e preguntándolle quen era ese mozo feíño, que se lle facía tan coñecido, collido da man de quen fora a beleza máis famosa da bisbarra, e quen agora que se está divorciando do marido circula polas redes coa acusación de infidelidade recalcitrante. Moncho, sen se atrever a revelarlle a identidade, deixou que o descubrise polas redes, e asemade que outros con máis lixeiro dedo indicaran ó pé da foto que en máis dunha ocasión se viron xuntos nalgún lugar da bisbarra, que Moncho ten un coche que non se poden permitir outros con semellante emprego de funcionario, ou que coa desculpa de preguntar polos fillos en idade escolar, ela visitábao no instituto onde exercía de titor.
A mesma esposa de Moncho lle pediu contas por mor daquela foto de adolescencia e do ruxerruxe que circulaba polo pobo, se el tiña algo que ver cos negocios daquela familia ou coa roupa interior daquela dama, e non bastou que el limitase todo á memoria da adolescencia, cando aquela aínda non tiña a fama de caza-dotes, caza-amantes e destroza-corazóns, porque as voces seguiron con tal insistencia que Moncho houbo de renunciar incluso a ir ó bar de Paco, onde o seu amorciño doutro tempo toma o vermú do mediodía e o café de media tarde, evitando que os vexan xuntos porque esa foto segue e seguirá perseguíndoo, cortándolle as ás e condicionando a súa vida.