A cerca de santo Antonio

BJ10C8F3_205233Francisco Ant. Vidal BlancoDíxoo o Papa e iso vai a misa: Santo Antonio non é de Padua, senón de Lisboa, e se eu fose portugués tamén estaría contento de que por fin se recoñeza unha verdade en favor da que tantas veces a diplomacia e o chauvinis-mo luso ergueron os seus estandartes, reclamando e sinalando a casa onde naceu, a carón da igrexa catedral, a pía bautismal onde lle puxeron por nome Fernando Martim de Bulhões e Taveira Azevedo, e a quen cada ano lle fan a maior festa do país, adiantándose ó noso san Xoán con sardiñas asadas e viño verde na véspera do 13 de xuño. Pero a verdade é que, seguindo a sentencia de calquera paisano noso, un non é de onde nace senón de onde pace, e o santo lisboeta paceu en Padua e alí espantou ó diaño, predicoulle ós peixes, amparou ás mozas casadeiras para arredalas do pecado, repartiu pan entre os pobres sen que endexamais o seu zurrón quedase baleiro e ata perdeu o breviario, como moi ben nos lembra a oración que todos recitamos algunha vez para atopar as cousas perdidas.

Pero, milagres e fantasías á parte, este santo Antonio, a quen non debemos confundir co santo Antón do 17 de xaneiro, protector dos animais, para que non se faga certo aquilo de «pedinlle a santo Antón, un mozo ben parecido, enganeime de santo e tiven unha besta por marido», tamén se pode considerar un deses emigrantes que fixeron fortuna aló onde asentaron, pero non portaron polos seus, porque a ninguén se lle escapa que naquel século XIII en que andou exercendo o apostolado e a caridade, o seu milagroso socorro repartindo pan era igual de necesario na súa Lisboa natal onde, todo sexa dito, tamén podía arriscarse a sufrir desa mala condición de non ser profeta na súa terra (aínda que isto ningún santo o tivo nunca en conta), e de feito, a súa santidade acadouna en Italia antes de que lle fixesen o cabodano. A ver que outro santo portugués tivo tal mérito.

Así que santo Antonio, a quen o mesmísimo neno Xesús se lle subía ó atril para aconsellarlle as máis acertadas palabras do seu discurso, foi en certo xeito un renegado da súa terra (e que o santo me perdoe). Si, volveu a ela para aclarar un xuízo contra seu pai, inxustamente acusado, facendo gala do don da ubicuidade, sen deixar o púlpito onde predicaba, pero a súa taumaturxia exerceuna sen dignarse a botarlle unha man ós seus paisanos, que boa falta lles facía.

Por iso creo que non erramos moito ó nomear á xente polo lugar onde pace e non por onde nace, que outros sen ser santos fixeron máis pola súa terra, abrindo escolas e fábricas, ou construíndo pontes e lavadoiros, cuxo recoñecemento non pasa de darlle nome a unha rúa ou a un edificio público. E seguro que estes están igualmente no ceo dos bos e xenerosos, pero ademais tamén o están no ceo dos xustos aínda que ninguén lle rece unha Avemaría nin lle fagan festa con sardiñas asadas e viño verde.

3 comentarios en “A cerca de santo Antonio

  1. Disculparme, pero no sé que ha pasado. En los comentarios que hice, se me ha “trabucado” todo. No lo entiendo. Es la primera vez que me ocurre. Digo esto, porque un comentario que he puesto en el blog de Carmen, aparece en la zona del Santo y no creo sea normal. Qué raro!!! Pero al parecer por Internet todo cabe. Y ahora por si fuera poco, el Santo Padre me cambia a San Antonio de país; pero como bien dice Francisco, lo dice el Papa y eso va a misa. Personalmente me cae muy buen. Por eso le tengo un gran respeto y cariño, aunque no me haya gustado el cambio. Es broma. Feliz domingo a todos.

  2. Menudo atracón!!! Magdalena se los ha leído todos. Siempre dedicada a la lectura con pasión. Quise seguirla, acercarme a ella culturalmente, pero no me ha sido posible. Es una mujer de talento profundo. Lo demuestra en sus largas y amenas conversaciones con Carmen por el Puerto, y sus magníficos comentarios por el Barbantia. Es por lo que recuerdo ahora una de las famosas frases de Arquímedes, donde dice: “Dadme un punto de apoyo y moveré el mundo”. Magdalena no moverá el mundo, pero darle un bolígrafo y moverá, con su “sapiencia”, lo que le echen. Por cierto Carmen: No te preocupes por dedicar ese tiempo a la lectura. Lo haré yo por ti, que tengo más necesidad de ello. Besos desde este bello rincón de Palmeira, que tú conoces muy bien.

  3. Lo que me faltaba Francisco!!! Resulta que ahora San Antonio ya no es de Padua. Pues menuda faena la que me han hecho!!!, aunque lo haya dicho el PAPA. Es que yo soy una gran devota de San Antonio, y mejor o peor, me entendía bastante bien con él “chapurreando” el Italiano. Y ahora de golpe y porrazo me decís que es Portugués. E como o falo agora?, porque en portugués non domino moito o idioma. E que fago cos respóns…? Un non ser que como o galego é bastante similar ao portugués, podemos chegar a un acordo. Digo isto para que me traduza o responso ao portugués, porque igual en Español non me entende. Bueno al menos no cambiaremos las sardinas, ya que supongo serán igual a las de allí. O que si haberá que ter é unha botella de viño verde. Cada día, aparecen nuevos cambios y una ya no está para estos trotes; me refiero a los idiomas. Y ya en serio: me ha gustado tu artículo sobre el Santo. Mis saludos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *