Francisco Ant. Vidal Blanco. Vaise don Carnal e quedamos con dona Coresma. Vaise a festa e veñen as privacións. Adeus cocho, adeus vitela lamentaban noutro tempo, pero agora, ata os máis intransixentes seguidores da norma prohibitiva o toman con benevolencia. Seguir lendo A comida non se tira →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Seguro que sen pretendelo, Obama converteu os novos billetes de dólar en verdadeiros pasquíns contra as rémoras da sociedade americana. Para ben e para mal, nos billetes e nos nomes das rúas acostuman a ir estampados os persoeiros máis sobresaíntes dun país Seguir lendo Un pasquín contra Trump →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Creo que a palabra monopolio estase usando demasiado á lixeira neste conflito que enfronta ós estibadores coa Administración. Tamén a palabra sindicato leva anos estigmatizada desde o liberalismo económico, que nada ten que ver co social, e desde as películas americanas, para usala como arma de descreto. Acabo de volver a ver a película A lei do silencio, con ese Marlon Brando coidador de pombas nunha inhóspita cidade portuaria, na que as mansas aves sempre han de volver ás gaiolas, porque é o único sitio onde teñen comida e están fóra da ameaza dos falcóns. Seguir lendo E agora os estibadores →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Ultima- mente estase poñendo de moda o de falar coa man diante da boca. Tanto a xente do goberno como os adestradores de fútbol colleron o costume de murmurar cos do lado tapando os beizos, e non precisamente pola halitose que poidan desprender, senón porque se volveron moi precavidos e moi desconfiados. Seguir lendo Coa man diante da boca →