Francisco Ant. Vidal Blanco. A Xulio e Xoana Salgueiro úneos unha vella amizade desde os tempos en que xogábamos á queda e se agachaban debaixo dunha dorna deitada quilla arriba, onde, sen que ninguén os molestase pasaban as horas falando das súas cousas, esquecidos do xogo e dos amigos ata que nos aburríamos e os deixábamos por imposibles. Seguir lendo De nobres e burgueses →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Non llo tomedes a mal, pero anda por aí o amigo Xulio arrastrando de novo o seu descontento social con tanto foro e aforado, avogados defensores e fiscais de amparo. Cando todos celebramos no noso parladoiro dos xoves que os ingleses promulgasen aquela famosa Carta Magna Seguir lendo Privilexios →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Desde a primeira vez que lin La Tribuna da Pardo Bazán, quedei convencido de que debería de ser libro de lectura obrigatoria nos institutos coruñeses. E foino, ou cando menos recomendado nalgún instituto na década dos oitenta, pero nese interese por coordinar e unificar as lecturas desde un despacho con cadeira pásase por alto que non ten a mesma proximidade para un rapaz do entorno da ría de Arousa a lectura das Comedias Bárbaras ca para un de Barcelona, ou que non é o mesmo o interese que pode ter Fole para os alumnos da montaña ca para un da beiramar. Seguir lendo Literatura local →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Tócanos estes días andar por terras onde o Entroido aínda se mantén en perfecto estado de saúde (o Carnaval, para nós, é outra cousa). Porque ó Entroido pódese ir para ver o espectáculo ou para sentir o ritual. Porque o Entroido non se disfraza como no Carnaval, senón que se inviste, e non sae para burlar ou criticar senón para anunciar a vida. Seguir lendo Fertilidade e harmonía →