Francisco Ant. Vidal Blanco. Mandáronme pór os pés nunhas marcas do chan. Logo fixéronme mirar a un punto concreto marcado nunha pantalla e tras uns segundos abriuse a porta de acceso á sala de embarque Seguir lendo Recoñecemento facial 
Francisco Ant. Vidal Blanco. Había en Granada un príncipe a quen todos chamaban o Perfecto, pola bonhomía e correcto comportamento que amosaba desde a máis tenra infancia. Pero os augures, adiantándose ó futuro, sinalaron sobre el unha pequena nube que podía vulnerar a súa prognosticada capacidade de goberno, xustiza e prosperidade para o reino que ía herda Seguir lendo Entre sabios e augures 
Francisco Ant. Vidal Blanco. Desde a fiestra da cociña vexo un par de rulas que cada mañá, mentres almorzo, fican acurrunchadiñas mirando ó mar, e dado que a vida media destas aves é de seis anos, supoño que as de hoxe xa deben ser fillas e netas doutras que coñecín no pasado Seguir lendo Fidelidade
Francisco Ant. Vidal Blanco. Hai uns días volvín a ver Psicoses en pantalla grande e volvín a sentir medo, a levantarme no asento en plan cabaleiro andante tratando de protexer á doncela cando a sombra do psicópata aparece ó outro lado da cortina do baño. Non sei que me metía máis medo, se a sombra en si ou a música que acompañaba a escena acelerándome o corazón. Seguir lendo A música universal