Fidel Vidal. -Non me veñas con novelos nin novelas.
-A cousa vai de cuncas e ferrados.
-Créalo ou non o meu modelo era topógrafo e diso algo recibín.
-Pois o molde do meu debeu ser dun irmán xemelgo.
-Recibiches o saber e as leiras.
-Unha boa herdanza.
-Só unha leira, unha boa terra pero mellor solar. Seguir lendo Conversas de escaparate. Doce cuncas un ferrado
Fidel Vidal. 
Primeiro deberon ser as chinelas de coiro e as sandalias. Tratábase de defender os pés descalzos, de calzarse. E se a historia das palabras non minte, o calcetín adiantouse ao zapato como calzado, xa que logo, calzado vén de calzas. Unha maneira de cubrir os pés e engadir unha peza cerrada sen pasar da canela. Despois viñeron os tacóns. Velaí os zocos, ou mesmo nos zapatos. Pisar forte, çapat. Coa chegada da industria, comezouse a producir calzado en serie e, coa mesma, a desaparición do gremio de artesáns. Seguir lendo Zapatillas deportivas
Fidel Vidal. Cadaquén ou cada cousa que posúe un nome –flor, Hamlet, cunca, reloxo-, posúe ademais a calidade de ser contados, numerados, un a un, e cantados, ou de contar con eles ou con el (encantados de os coñecer). Somos conscientes de que en determinadas ocasións abonda con dicir un nome para saber do que falamos Seguir lendo O feitizo das palabras
Fidel Vidal. Ninguén está libre de prexuízos, maiormente quen viviu nunha época escura -mesmo en tempos de (in)certa claridade- e non ser quen de coñecer un escritor como Manuel Azaña, supón unha lamentable carencia e unha dupla inxustiza. Foi Premio Nacional de Literatura por Vida de don Juan Valera, e a primeira publicación da novela O xardín dos frades –obra que admirada Pedro Salinas- Seguir lendo O xardín dos frades, de Manuel Azaña