Fidel Vidal. Unha escena desta novela (Mellor a ausencia, Galaxia Gutenberg, 2017), faime recordar que, nada máis chegar a Euskadi, un colega advertiume de, no caso de que a garda civil me parase, “antes de mover unha man di quen es e onde traballas. Polo acento saberán que non corren perigo”. Eran finais dos sesenta. En 1980, na primeira parte desta obra (1979-1992), sendo a protagonista, Amaia, unha nena, conta cando se acercaron co coche “á caseta onde están os señores coas metralletas. Ama dáse a volta e dinos que esteamos calados (…) Aita saca os caderniños e amósallos ao señor. Seguir lendo Mellor a ausencia, de Edurne Portela →

Fidel Vidal. Necesito botar fóra o rumiar sobre as leas que manteño cos calcetíns. O caso é que non soporto as costuras da parte dianteira, e busco sempre aqueles onde non sobresaia o encano para evitar o dano nas dedas. Fanme feridas. Que lle vamos facer se a natureza me dotou así, delicado de pés? Prenda íntima onde as haxa, xa que logo, sen estaren á vista de vez, hai que presume dos estampados e vistosos, se ben eu prefiro, intercambiando algún de cor marrón, os negros ou azuis escuros. Seguir lendo Calcetíns →

Fidel Vidal. O sentido dun final, de Julian Barnes (Rinoceronte, 2012), novela de menos de duascentas páxinas, acadou o Premio Booker, está dividida en dúas partes ben definidas. A primeira contén episodios de mocidade, da escola, da relación entre amigos e, especialmente, a estrea de contactos con mozas. “Non me interesa moito a miña época escolar e non a boto en falta. Pero no colexio é onde comezou todo”. Tres amigos, “Colin, Alix e mais eu, Tony Wesbter”, convértense en catro coa integración no grupo de Adrian Finn, “un rapaz alto e tímido” que citaba a Camus e “para quen o suicidio era a única auténtica cuestión filosófica”. Seguir lendo O sentido dun final, de Julian Barnes →