Ignacio Castro Rey. Quixo imaxinala durmida. A xanela da alcoba aberta de pau a pau; as verdes ramas que se asomaban a ela; o frescor da mañá; o aroma dos álamos, das lilas e das rosas; unha cama e unha cadeira, e sobre esta o murmurante vestido da noite anterior.
Unha andoriña non fai verán, díxose, pero aquí un só bico accidental -e non precisamente na boca, en contra do que suxire a portada desta edición- cambia durante meses unha vida anódina, arrincándoa do seu tedio e a súa tristeza. Non ser ninguén aparece neste conto de Chéjov a condición para desexalo e soñalo todo, para imaxinalo todo. Seguir lendo O bico, de Anton Chéjov
