Marina Losada Vicente. A todas nos pasaría algunha vez, non é difícil de imaxinar, cando a saia e a combinación formaban un binomio indisoluble. O caso de Rosa foi ben máis chamativo. Loito perpetuo, agás na intimidade do seu fogar. Poucas persoas tiñas acceso a el, que xamais foi amiga de visitas, pero as que si entrabamos, non podiamos menos que sorprendernos, cada vez, de vela en roupa clara. Continue reading Negro perpetuo →

Marina Losada Vicente. Sei que era domingo porque papá se levantara tarde. Fun varrer o cuarto e atopei unha caixa de zapatos debaixo da cama. Nela, un trapo ensanguentado. A forza daquel vermello vénme aínda hoxe á memoria. Impactoume. Deixei o achado no medio da habitación e fun á cociña, onde meu pai bebía unha cunca do caldo que se facía no lume. Continue reading Caixa de zapatos →

Marina Losada Vicente. Non daba creto ao que vía. Alucinaba. Os homes de agora son de pedra, repetíase. De pedra! Se o meu finado vivise! A parella, allea a todo o que a rodeaba, dábase o “lote” no parque. A moza vestía minisaia e unha camiseta de profundo escote, moi ben abastecido. El, algo relambido para o gusto da vella, perdido entre tanto que tiña por explorar Continue reading Lavando calzóns →