Marina Losada Vicente. Acabo de coincidir co señor Avelino comprando bragas no mercado. Diante da súa inseguridade, fixo o pedido moi baixiño, e da distancia física que garda co xénero, como non querendo tocar algo prohibido, a miña cabeza lévame a pensar que a súa muller está impedida dalgunha maneira.

Sería meu pai capaz de facer o mesmo? Moito tería que ser! Aínda que non quere saber nada da Internet, antes pediría facer un curso acelerado para aprender a comprar na distancia Seguir lendo Invertido a calzonazos →

Marina Losada Vicente. -Avoa, por que á chica se lle ve o cu e ao chico non se lle ve?

Praia de Tanxil, na zona na que a rapazada pasa a tarde. Antón, mentres merenda, mira como xogan nos campos de volei praia, que eles mesmos trazaron, usando como centro as redes que colocou o concello. Unha morea de corpos en movemento, eles en traxe de baño short; elas, bikini brasileiro. Seguir lendo Atragoada →

Marina Losada Vicente. Diante das contas das festas dos últimos anos, o tesoureiro da comisión mergullouse nas partidas de gastos, a fin de axustalos á nova realidade da parroquia, que non era outra que a de que o orzamento minguara considerablemente, dada a tendencia da súa poboacións en marchar para o outro mundo Seguir lendo Nin cantada nin rezada →

Marina Losada Vicente. Acabo de rematar algo do que me avergoñaría cando era nova. Son agora vella? Vellos son os trapos, non querida? Pois eu hai días que mesmo me sinto así, como un trapo.

Non sentiría vergoña por facelo, que ben está, moi ben, ter iniciativa, senón polo mal que me quedou. E mira que lle puxen empeño. Do un ao dez, cos teus meus ollos de hai vinte anos, a nota sería de menos un. Empurreime en facelo e rematei. Agora podo vestir o pantalón sen medo a ensarillarme cos baixos e romper unha perna, por moito que ti te queixes, con toda a túa soberbia, que xamais reparaches nas dificultades propias dos oitenta anos. Seguir lendo Puntadas de trapo vello →