Marina Losada Vicente. Era o seu ritual, e leváballe idea, igual que lle levaba idea almorzar cando a muller xa recollera a mesa, varrera o chan, lavara a louza da cea e a do seu propio almorzo. Cando xa pasara un pano polo mesado e polas baldosas. A Nucha o que a levaba era o demo, pero non dicía nada. Continue reading Rimbombante →

Marina Losada Vicente. - Avoa, se non tiñas braga, como facías cando estaban de regra?

- Un trapo amarrado á sintura cunha sinta, outra non había. Se manchabas a roupa xa se lavaría, non tiñamos tanta malisia como aghora. Sentabas e quedaba o regho de sanghe na pedra, pois quedaba, que importansia tiña! Continue reading Auga e sangue →

Marina Losada Vicente. Non era tanto que non lle gustase, senón que lle sentaba mal. De noite, unha provocación. Sabíase na casa. De sempre. Facíaselle outra cousa, uns ovos, moito máis económicos. Casou e formou parte da Noiteboa na cea familiar, por ser o prato preferido do seu home. Tanto, que cos anos foi el o que o mercaba. Na casa esqueceron que a Helena non lle senta ben e ela pensou que mellor acoplarse, facer que se come, servirse un cachiño mínimo, para non molestar, enredado nos grelos. Quen é comedora molla pan, e tan contenta. E ataca nas patacas, parecía dicir a mesa. Continue reading No reverso da folla →

Marina Losada Vicente. Para entendelo, hai que lembrar que nun tempo a roupa interior mudábase unha vez na semana, como moito dúas, a non ser un apuro. E que moitas mulleres, as de máis idade, non usaran bragas na vida, de tanta necesidade que había. A braga resultaba, pois, un ben escaso. Continue reading Tendal comunal →