Marina Losada Vicente. Algo se remexeu no seu interior cando viu a foto. A imaxe fixérana pública sen o seu consentimento. Nin lembraba que lla tiraran. Os órganos que alí se exhibían eran, non cabía ningunha dúbida, os seus. Coincidían en todo coa descrición pormenorizada que fixera deles a neumóloga. Continue reading Auicia →

Marina Losada Vicente. Morreulle o home sen tempo de cotizar. Enterrouno envolta nun loito prestado, tapando os furados coa man. Deixoulle dous nenos e unha nena, herdeira da enfermidade do pai. A casa allea, a panela á cabeza, sobre o muído, os camiños do peixe por andar. Tirou cara a diante sen tempo para pensar. Chegado o momento, entregou o mando da familia, deixando voar a quen ela deu ás. Refuxiouse na casa que mercou de viúva, cando os pés non coñecían calzado e a súa columna empezaba a debuxar o signo de admiración, de tanto peso. Continue reading Viúva →

Marina Losada Vicente. A necrolóxica deixábao claro. Morrera e ela nin sabía que nacera. Non é broma de mal gusto, nin cámara invisible da tele. Ninguén sabía que pasaría por alí, ela mesma sorpréndese de facer o camiño.Cando decidiu pecharse na casa como berberecho na cuncha, que só sae por alimentarse, cambiando familia por soidade, botara a conta de que unha filla como a dela, tan mínima, tan apoucada, non podía ser compaña na vellez. Continue reading Necrolóxica →

Marina Losada Vicente. Ao chegar ao traballo, como ten por costume, Luísa abre a axenda. A nota faille subir as cores á cara, de forma automática, como quen é collida nunha falta. Na retina a imaxe da tía Marcela reprendéndoa por non lle facer caso. No corpo a sensación de desoír algo íntimo e asumido.

O acordo vai e vén á infancia ao tempo que percorre a sua pel en busca das faltas cometidas. As orellas, ditosas orellas, que xamais estaban de todo limpas. Os xeonllos, esas articulacións que súa tía chegaba a facer sangue coa pedra pómez. Continue reading Muda nova →