Marina Losada Vicente. Aí está, cun caderniño apuntando os prezos, Ana, herdeira dunha empresa que ía cotizar en bolsa! Tendo conta do que pode gastar, como unha mendiga! Non se lle nota na roupa, que a leva impecable, mais non é de tempada. Seguro que é ela a que lle pasa o ferro! Seguir lendo Principio do desquite →

Marina Losada Vicente. «Os cartos son meus! Que poida sacalos Icía non ten nada que ver. Ou a casa tamén é da neta porque teña chave? Asinei para metela na conta? Si. Tamén asinei no concello para empadroala e non por iso temos “compartida” a propiedade da casa!». Seguir lendo Ás voltas coa banca →

Marina Losada Vicente. Saio do piso con Arturo, o veciño do terceiro, na cabeza. Baixo as escaleiras pensando no previsibles que chegamos a ser. Todos os días, sobre a unha da tarde, sinto algunha bucina a todo dar. Sei de sobra o que pasa, mais teño que asomarme á venta e velo cos meus propios ollos. Arturo deixou o coche atrancando a saída do aparcadoiro. Quedan cinco, seis, oito minutos de bucina. Sae do bar, borra os restos de escuma coa man e, cun sorriso de superheroe perdoa vidas Seguir lendo Premonición →

Marina Losada Vicente. Quedou bloqueada diante da pregunta. Volveron á súa cabeza as noites nas que durmía na fronteira, presa do medo. Tanto, que cando rematou o pesadelo, non soubo volver a normalidade, nin querendo. Só unha vez -unha chamada do baleiro- atreveuse a percorrer todo o campo de batalla, que non era tanto, dous con cincuenta e seis metros cadrados, mais a desolación levou aos seus ósos a repregarse. Seguir lendo Un trinta e cinco →