Premonición

SP0023A-y-SP0023B-VADO-PERMANENTE-e1510076338639Marina Losada Vicente. Saio do piso con Arturo, o veciño do terceiro, na cabeza. Baixo as escaleiras pensando no previsibles que chegamos a ser. Todos os días, sobre a unha da tarde, sinto algunha bucina a todo dar. Sei de sobra o que pasa, mais teño que asomarme á venta e velo cos meus propios ollos. Arturo deixou o coche atrancando a saída do aparcadoiro. Quedan cinco, seis, oito minutos de bucina. Sae do bar, borra os restos de escuma coa man e, cun sorriso de superheroe perdoa vidas, saúda o condutor ou condutora que tiña prisioneiros, facendo caso omiso dos berros. Recoloca o pantalón na cintura imaxinaria, aproveitando para acomodar algunha parte da súa anatomía pendurada fóra de sitio -pode ser- e conduce o automóbil ata o garaxe, no soto do noso edificio.

Pouco despois sinto como sobe no ascensor ata o segundo piso. O seguinte tramo faino andando. Ten problemas de circulación e o médico recomendoulle usar as escaleiras. Non engana a ninguén, nin sequera a si mesmo, que ten que parar a descansar antes de meter a chave na pechadura.

Con esta idea na cabeza, saio á rúa. A señora do quiosco lamenta a perda. Quen o diría, un infarto! Tan mozo, que tería, corenta anos?

Fago memoria e recordo que aquela mañá non escoitei ningunha bucina.

3 comentarios en “Premonición

  1. Marina:
    !Menudo tapón el que montó Arturo!
    Al parecer sonaban los bocinas de los coches a todo meter por los “atrancos” que había ocasionado entorpeciendo la circulación de los conductores. Y lo que es peor: haciendo caso omiso de las bocinas y voces, incluso sonriendo y saludando a los afectados. (¡Qué detalle!).
    ¡Pobre!, poco le duró la chulería: lo justo para colocarse bien el pantalón y “acomodar”, según tú, una parte de su anatomía que le “colgaba” fuera de su sitio.
    Horas después, la señora del kiosco, anunciaba su fallecimiento. D.E.P.

    Contaban que, aquella mañana, reinaba un silencio sepulcral en la zona: no sonaron las bocinas de los coches.

    Como siempre, muy amenas tus narrativas.
    Un beso.

  2. Marina:
    Al parecer sonaban los bocinas de los coches a todo meter por los “atrancos” que Arturo ocasionaba entorpeciendo la circulación de los conductores. Y lo que es peor: haciendo caso omiso de las bocinas y voces de los perjudicados; incluso sonriendo y saludando a los afectados. (¡qué detalle!).
    ¡Pobre!, poco le duró la chulería:
    Al parecer lo justo para colocarse bien el pantalón y “acomodar”, según tú, una parte de su anatomía que le “colgaba” fuera de su sitio.
    Horas después, la señora del kiosco anunciaba su fallecimiento. D.E.P.

    ¡Tienes razón! Aquella mañana, no sonaron las bocinas de los coches.

    Graciasa historia, pero con final triste.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *