Marina Losada Vicente. Desde moza tomou a infusión que alivia a dor, ata que deixaron de fabricala. Preguntou por unha similar, para os mesmos síntomas, pero non recorda cales eran, nin o nome da doenza.

…a escrita é un medio de licuarse, de darse a beber. Podes servir un té, un café cargado, augardente…

Despois de meses sen remedios e sen doenzas decidiu saír do papel e facerse ver. Seguir lendo Licuarse →

Marina Losada Vicente. Non acostuma a meterse en temas relixiosos; non é covardía, é protección; nin en temas políticos, en xeral. Non fala de feminismo, nin do colectivo LGTB, movementos que a teñen máis que convencida. Non entra a trapo cando os argumentos que poden resultar inocuos caen a segundo de que boca. E se por un descoido saca un tema, sen miolo algún, por facer ver que está viva, retira o pé do lume ao instante, en canto calquera parede lanza unha ofensiva. Seguir lendo Alcume →

Marina Losada Vicente. Non me les porque só escribo de mulleres. É certo que o fago en feminino, pero máis espero dos homes que das mulleres. Pénsao ben. Das mulleres presento feitos por elas coñecidos. Dos homes, apunto maneiras, que deixan no aire, sempre abertas, as posibilidades de ser interpretadas, analizadas e, de se dar o caso, corrixilas. Seguir lendo Abre a muralla! →

Marina Losada Vicente. Pareceulle ben raro, pero sabendo como desfrutaba cando Induráin vestía o maillot amarelo, sobre todo se ocorría nun país estranxeiro, e vendo con que interese mandara reparar a bicicleta e mercara un culote para o seu cu voluminoso, cumpriu a manda do home e trouxo para a casa un xersei amarelo forte, tentando a laranxa Seguir lendo Apoucado →