Marina Losada Vicente. Estou na praia intentando durmir. Unha muller charla cunha amiga, toalla contra toalla, a tres metros de onde eu repouso. Escoito todo o que din, mal que me pese. Así son sabedora de que a súa filla Teresiña é unha apaixonada do ouro. Desde rapaza pide xoias do precioso metal nos seus aniversarios, no Nadal, na súa onomástica… Seguir lendo Unha historia para vender →

Marina Losada Vicente. Unha das cousas que máis o preocupou, desde que enfermou, foi que eu tivese unha saúde de ferro. Moito porfiou con iso! Mesmo preguntou a que idade morreran papá Santiago e a avoa Pepa. Seguir lendo Irmandade sindical agraria →

Marina Losada Vicente. Imaxina que che din na casa, berrando, que es peor que un xudío. Imaxina que ao pé da túa rúa nace un calello que se chama, de forma oficial, “do Xudío”, que ti non cruzas, porque alí se garda un paso da Semana Santa no que o xudío é o malo do que ti tes tanto medo.

Agora mira a foto que acompaña este texto. Nela hai dúas figuras: Unha representa a un soldado romano. A outra representa a un reo, natural de Xudea, camiño da morte. Seguir lendo O “xudío” →

Marina Losada Vicente. A visita da súa cuñada, tan pouco frecuente, déralle mala espiña. Áurea escoitou como lle insistía a Xermán para que esquecese a idea da mellora. Debería tratar os sete irmáns por igual,  porque non é propio dun corazón recto premiar a quen o coida, menosprezando a quen querendo, non tivera ocasión de facelo. Aseguroulle que as dúas irmás monxas, o cura, o viúvo sen fillos, o outro irmán casado, se non vivisen tan lonxe, e mesmo ela, de gozar da saúde, estarían gustosos de facelo. Seguir lendo Do principio de mellora no dereito civil galego →