Gonzalo Trasbach. Arestora, a cento corenta anos de distancia da data do seu nacemento, podemos dicir que James Joyce é a Irlanda como Dante a Italia e William Shakespeare a Inglaterra, e como Cervantes é a España. Jim, como lle chamaba seu irmán Stanislau, adicou a súa complicada vida a inventar e a engordar un Dublín imaxinario, poboado de pontes, de rúas, de bares, de pubs, de vivos e de mortos. Pero tamén de músicos, borrachos, putas e puteiros. Mais ao mesmo tempo de xentes que se queren e se odian, que se ignoran ou que se saúdan cando se atopan en calquera sitio do espazo urbano que se estende a ambos lados do Liffey. Seguir lendo Contos e prosas breves, de Joyce
Arquivo da categoría: Narrativa
Emocionarte
X. Ricardo Losada. Normalmente escribo os meus textos sen un obxectivo definido. Pero hoxe vou facer unha excepción. Intentarei emocionarte, cunha dificultade engadida: que saibas que estou intentando emocionarte. Para iso, antes tes que prometerme que, leas o que leas, gústeche ou non o tema, chegarás ata o final e, deseguido, sen pensalo nin racionalizalo, dirás con total sinceridade se conseguín o meu obxectivo: Seguir lendo Emocionarte
Bo tempo, de Alberto Díaz, a propósito de Raimundo Patiño
Pilar Sampedro. O 30 de xaneiro, cando o calendario das Letras nos trouxo a Raimundo Patiño, un dos carteis de ilustradores que o celebraban era o de Alberto Díaz, un mozo que sen ser galego tiña conectado co mundo de Patiño na súa esencia ideolóxica e artística. El representa “O xuramento de Laracha” nunha imaxe bicolor desa noite cos catro mosqueteiros subidos aos cons pondalianos.
Conta a historia dun neno que coñece ese estraño creador e activista, que era Raimundo Patiño, a través dun tío pintor. E esta historia vai ser a que dea lugar ao cómic Bo tempo, na cuberta do cal vemos, de novo en bicolor Seguir lendo Bo tempo, de Alberto Díaz, a propósito de Raimundo Patiño
Enchoupadas
Marina Losada Vicente. A muller de todos os meus soños muda, mais sempre son eu. A muller de todos os meus soños, que son eu, non ten rostro. Esta noite, a muller do meu soño, que son eu, está apurada. Corre. Busca intimidade. A muller do soño, que son eu, despois de abrir mil portas, senta nun váter. O mexo, quente, cae fóra. Fóra. Cae fóra arreo. Quente. Fóra. Seguir lendo Enchoupadas