Marina Losada Vicente. A muller de todos os meus soños muda, mais sempre son eu. A muller de todos os meus soños, que son eu, non ten rostro. Esta noite, a muller do meu soño, que son eu, está apurada. Corre. Busca intimidade. A muller do soño, que son eu, despois de abrir mil portas, senta nun váter. O mexo, quente, cae fóra. Fóra. Cae fóra arreo. Quente. Fóra. A muller que mexa, que son eu, comproba se levantou a tapa do inodoro. Si. Segue a quentura do mexo esvarando ata o chan. O líquido, agora morno, escorrega polas paredes brancas, as do exterior, debuxando varios regos que acaban nunha poza. O cuarto ás escuras. Silencio. A muller do soño, que son eu, ignora por que o mexo escorrega pola louza, que atravesou como se fose pedra pómez, arrefriando a cada pouco. A intensidade do soño queda concentrada nese feito. Como pode o líquido, agora frío, atravesar o váter? Que lugar raro é ese no que mexan por fóra as paredes de porcelana? O soño, no que tan entregada estaba a muller que son eu, estáncase. Localización imprecisa. A muller que son eu ignora en que casa entrou. Os lugares comúns son retallos amañados para cada noite. A historia queda á deriva, non é quen de continuar. Borrouse o contido, só queda o alivio de mexar. A muller que son eu pregúntase que estaba facendo antes de sentar. Perdeuse toda imaxe, agás a do váter deixando esvarar, pola parede de fóra, todo o mexo que se pode mexar. Todo. A muller que son eu busca o seu corpo, mais non hai corpo na memoria do soño, tampouco hai bragas, ou si? O corpo que hai non é do soño, é o meu e as bragas están no seu sitio. Esperto coa vergoña de que, ao igual que as sabas, están enchoupadas.
Marina:
¡Qué risa! Así que solo me salvo yo. Ya me llegará el día, no muy lejano, y entonces no habrá “medida” que me salve.
Muy de acuerdo contigo al decir que, en ciertas situaciones, mejor reírse de ellas.
Yo aguanto, retengo mucho la orina, pero con mejor o peor micción, una vez que una evacua, como bien dices…, ¡qué alivio!
Y, ¡por favor! vete preparando otra entrada para disfrutar con tu lectura.
En tiempos convulsos, la risa, el buen humor, sirve de terapia.
Un beso.
Marina:
¡Menuda meada!, y noche de ajetreo.
Esa “meada” daría para regar unas cuantas concas de tierra porque hasta las sábanas estaban empapadas. Sin embargo, leyendo el comentario que te dedica Magdalena, a tus Enchoupadas… Veo que te gana por goleada, ya que, a ella, tuvieron que cambiarle el colchón. Y termino diciendo: ¡Vaya par de meonas! Me reí con las dos.
Un abrazo.
O mellor de certas situacións é rirse delas. Compartilas, mesmo pode ser terapéutico. Unha medida “disuasoria” é a de evitar a inxesta de líquidos desde media tarde. Agora ben, cando ocurre, aínda de ano en ano, pasas dun momento de placer -polo alivio físico- a un estado de estupor crecente. Resulta máis común do que pensamos e aquí estamos tres mullere, das que un sesenta e seis por cento compartimos a mesma vivencia. Só te salvas ti, Naty. Bicos.
Unha tende a pensar que o que lle ocurre en privado, en privado queda. Un segrego algo vergoñento, neste caso. Sen testemuñas. Máis quixen escribilo, aínda que me resultaba complicado explicar eses momentos nos que segues no soño e, ao mesmo tempo, estás desperta. Alégrome de dar pé a que escribas os teus recordos, sempre tan oportunos. Bicos, Magdalena.
Hai moitos anos, tería eu trece ou catorce, soñei que un soldado me perseguía polo Castelo onde agora está a estatua do emigrante. Eu trataba de agocharme para que non me atopase, pero ademáis do medo, tiña moitas gañas de baldeirar o contido da vexiga, fíxeno detrás dunha pedra e non daba acabado. Iba chegar o soldado e eu non paraba de soltar lastre. Cando quedei aliviada, espertei. Estaba quentiña pero húmida.
Aquel día miña nai tuvo que mudar de colchón.
Moitos biquiños, querida Marina.