Control

ficharMauricia Ces Quintáns. 8:00: Insiro o díxito furabolos dereito no artefacto de control horario instalado no vestíbulo. Todos llo meten. Como para comprobarmos se ten ovo a galiña. Teno. O rótulo luminoso laranxa así o indica. Á hora estipulada entrou a pita. Abro a parede metálica do armario, aburrido, como todos os insípidos trebellos que enchen a oficina. Destellan enriba pequenos obxectos coloridos de orixe descoñecida. Tentan, sen conseguilo, reducir a seriedade; aportar confort á estancia deslucida.

Dous cadros: fotos antigas da Capela de San Bartolomeu, como estaba antes. Antes de que os pedroulos guindados á auga comesen metros ao mar e a illa quedara convertida en península. Polo seu efecto, para dar un baño tes que te subir. Inevitables reloxos que semellan parados de lentos que camiñan, almanaques de grandes números pendurados nas paredes, esparexidos. Tres plantas: alegría da casa, a planta dos cartos e outra, de nome descoñecido, pretenden converter o deserto nun oasis de clorofila.

Rescato o selo do rexistro, o do cargo asinante por se fixese falta, e o de compulsa que aínda se usa. Antes, premín o botón de acendido do ordenador e o do escáner para que estivesen listos. Ao introducir o contrasinal secreto a pantalla desprega as aplicacións de uso cotián no oficio.

Luísa, non se lle escapa, pecha o pano da persiana coma no cine.

9:00 Apertura.

10:00 Retirada de certificados e informes en cantidades masivas.

11:00 Toca no “Braisa”. Atende Juana: café e bolico.

13:30 Unha de longa metraxe.

14:00 En punto, pecha o cine. Baixa o pano, cerra a “taquilla”. Procede Roberto; ordena Luísa. Carta de axuste.

15:00 Por fin; non foi sen tempo. Como diría Vivian Ligh: mañá será outro día. Agora a rañura agarima o dedo. Semellan beizos. Semella unha amiga.

2 comentarios en “Control

  1. Grazas, Magdalena. Recibo o teu agarimo, que me enche.
    Si, igual pasamos o camino desexando, ata que se acaba. O desexable sería, digo eu, en canto á ruína física ou mental, que o desexo perdurara ata o final. Non sempre se conserva e, como ben dis, non hai volta. Prefiero non pensar niso e sen embargo penso.
    Pode parecer banalidade. Hai a quen non se lle ofrece a posibilidade de fichar cada día. Só e unha maneira de contar.
    Apertas, Magdalena. Carpeta diem.

  2. Unos años atrás, pensaba igual que Luisa, no esperando por las quince horas, sino por la jubilación. Cuando llegó ese día, pasé del interés al entusiasmo. Ahora, me encantaría rebobinar para retroceder y volver a entrar como esa “pita” y encontrarse con el aburrido armario, porque cada minuto que pasa, avanzas un peldaño en la ruina de la miseria física. La vida es limitada, hay que aprovecharla y aplicar el “carpe diem” aunque sea al tiempo de meter el dígito en el artefacto. Ahora preferiría eso, mejor que un taco más del calendario.
    “Mañana será otro día” decía Vivian Ligh. Ana María Pier Angeli decía”Mañana será tarde”.
    Me ha encantado tu entrada, Mauricia. Me ha parecido llamativa y novedosa.
    Parabienes y besiños palmeiráns

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *