Chalé & Casa

casa-unifamiliar-americanaMarina Losada Vicente. Canso de que o compañeiro de pupitre repetise acotío “o meu chalé”, “vou ao chalé”, “chámote desde o chalé”… aquela tarde Xurxo decidiu deixar a súa casa atrás e facer a corredoira, agora asfaltada, que levaba á vivenda de Eloi. Atopou, detrás dun muro formado por dúas filas de bloques e un metro de tea de galiñeiro, unha casa pintada de azuis e amarelo, que se parecía en todo a calquera outra casa.

            Ao día seguinte, no recreo, falou el tamén do seu chalé, con sorna da nosa, que logo deu en chamar a atención de Eloi. A discusión, na que entraron os compañeiros, acabou deixando aos dous ao alto, mentres o resto da cuadrilla volvía ao xogo.

            —Eu vivo nun chalé, dino os meus pais sempre! Xa antes de vir para vivir nel, dicían que ían mercar un chalé, sabereino eu!

            Xurxo buscou axuda. Tiña un curmán estudando arquitectura, así que na fin de semana, que compartían mesa, requiriuno para que lle explicase que era un chalé exactamente. O da “casa unifamiliar situada fóra da vila e arrodeada de xardín” coincidía en todo coa súa propia casa. Aclarado o motivo da pregunta, o rapaz escoitou a definición que buscaba.

            O luns, de camiño para a escola, ía repetindo para si, por medo a esquecerse: Chalé  é unha casa con chularía!

4 comentarios en “Chalé & Casa

  1. Non hai de que disculparse, Magdalena. Todas e todos andamos en apuros hoxe en día. Os teclados non parecen feitos para os dedos que levan enriba moitos mandados. Os pensamentos atáscanse diante das novas formas de comunicación. Querer estar ao día, un esforzo que poucas veces acada o resultado esperado. E aínda así, aquí estamos, tecleando. Bicos.

  2. Te pido disculpas, querida Marina, porque hoy al leer tu magnífica respuesta se me ocurrió leer la que yo te mandé, y comprendo que tras una paciente labor reconstructiva te harías una idea aproximada de lo que quise contarte.
    Cuando te estaba escribiendo me estaban reclamando para ir hasta el faro de Corrubedo, como había borrado unas líneas con idea de rectificarlas nuevamente y la idea del ir al faro me conformó, dejé de lado inconscientemente lo que debía añadir e enmendar. Bueno, de todas maneras, veo que me has entendido.
    Ya espero con impaciencia ese nuevo texto.
    Referente a esas puertas que se cierran, ni caso. A veces los idiotas son necesarios, aunque sólo sea para que resalte el talento de los inteligentes, y tú tienes talento a raudales.
    Besiños palmeiráns, querida Marina.

  3. Gardar distancia das “chulerías” é unha labor necesaria, dado que resulta difícil evitalas. As alleas, pero tamén, as propias, que me veñen agora á cabeza.Non sempre nos damos conta de que os valores asumidos, intelectuais, morais e mesmo de fala, costumes, etec. son só iso, “propios”, e non exportables por que si. Recoñezo en min portas pechadas ao exterior, como quen colocou unha barreira insolidaria. E non deixo de ver que iso tamén é “chulería”. Levo tempo abrindo buratiños nesas barreiras, que permitan a entrada da luz exterior. Despois de lerte, Magdalena, veume á cabeza unha historia para escribir. Fala da “chulería” transmitía de xeración en xeración. A peor de todas, pois chega a confundirse coa tradición. Pero ese conto queda para outro día. Bicos.

  4. Hoy hemos ido a la Pascua de Padrón, y alejada del mundanal ruido leí tu entrada desde el móvil sentada en uno de los bancos del silencioso y precioso parque. Como siempre, fenomenal tu artículo, Marina.
    Lo de chulería me recordó a una chica que estaba casada con un señor muy mayor. Ella se había entregado a aquel amor impulsada por un sentimiento muy humano, el marido era muy muy mayor y ella lo quería de verdad: amaba el $$. Él, también gustaba del encanto personal de la muchacha, pues la naturaleza la había compensado con una gran belleza por haberle robado su inteligencia. Todos los fines de semana iba junto a mi amiga a enseñarle el traje de esquiar que tan frecuentemente cambiaba para comprobar cual era el color que más le favorecía. Le preguntaba siempre si ella no iba a esquiar a aquellas pistas vecinas de Canillo. Si era porque no tenía traje que ella me prestaba uno de los suyos , incluso los esquíes, que tenía los trasteros llenos y comprendía que eran muy caros para ella, -en eso no se equivocaba- . Le contestó que a ella le gustaba más el alpinismo.
    ¿ Sí ? – le preguntó entre incrédula y curiosa.
    Sí, lo practico todos los días, contestó mi amiga.
    Y ¿dónde ?
    Abrió la ventana y señalando aquellas majestuosas montañas de lo Pirineos le dijo: todos los días practico alpinismo visual. Es buenísimo porque lo alterno con la lectura.
    A veces las pistas soportan trajes llenos de chulería.
    Besiños palmeiráns, querida Marina.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *