Marina Losada Vicente. Pasou de certo, nos anos noventa, creo. Un grupo de amigas estabamos no bar Castañeiros, á resgardo dunha pantalla que emitía fútbol para os nosos homes. Non lembro en que canle “botaran” unha película erótica ás doce da noite, unha hora en que se supoñía que os matrimonios con fillos e fillas adolescentes estaríamos a durmir. A todas nos chamara a atención o pequena que tiña a “cousa” o protagonista. A que máis e a que menos xa vira algunha película X que alugara o seu home no vídeo club e a diferenza de tamaño era máis que notable, incluso coa realidade da alcoba, cousa que fixo presumir aos nosos homes.

            Non descubrimos posturas nin cousa novidosa, polo que entramos a trapo na pouca necesidade que se tiña de ver esas porcalladas e á deshora. Para ver colgallos sobraba cos da casa. Por algún motivo que se me escapa, aquela xeración de mulleres non tiñamos en moita estima a visión do varón en coiros, e moito menos da imaxe en primeiro plano das partes íntimas, nin en estado vexetativo nin en estado combatente.

            Lela era seareira dun dos equipos que xogaba. Cando rematou o partido e nos xuntamos, preguntounos de que nos riamos tanto.

            —Do pene do protagonista da película de onte —contestei debuxando un sorriso de orella a orella, pois pene, palabra que non estaba no meu vocabulario, lembrábame a pequeno.

            —Que esaxeración, mi madre! —dixo Lela mirando cara ao seu home—. Quen ten unha pirola tan grande?

Pasou de certo, nos anos noventa, creo. Un grupo de amigas estabamos no bar Castañeiros, á resgardo dunha pantalla que emitía fútbol para os nosos homes. Non lembro en que canle “botaran” unha película erótica ás doce da noite, unha hora en que se supoñía que os matrimonios con fillos e fillas adolescentes estaríamos a durmir. A todas nos chamara a atención o pequena que tiña a “cousa” o protagonista. A que máis e a que menos xa vira algunha película X que alugara o seu home no vídeo club e a diferenza de tamaño era máis que notable, incluso coa realidade da alcoba, cousa que fixo presumir aos nosos homes.

            Non descubrimos posturas nin cousa novidosa, polo que entramos a trapo na pouca necesidade que se tiña de ver esas porcalladas e á deshora. Para ver colgallos sobraba cos da casa. Por algún motivo que se me escapa, aquela xeración de mulleres non tiñamos en moita estima a visión do varón en coiros, e moito menos da imaxe en primeiro plano das partes íntimas, nin en estado vexetativo nin en estado combatente.

            Lela era seareira dun dos equipos que xogaba. Cando rematou o partido e nos xuntamos, preguntounos de que nos riamos tanto.

            —Do pene do protagonista da película de onte —contestei debuxando un sorriso de orella a orella, pois pene, palabra que non estaba no meu vocabulario, lembrábame a pequeno.

            —Que esaxeración, mi madre! —dixo Lela mirando cara ao seu home—. Quen ten unha pirola tan grande?