Francisco Ant. Vidal Blanco. Coincidindo co 200.º aniversario do nacemento de Walt Whitman, para arredarme un pouco dos cálculos postelectorais, de sumas e restas, de alianzas e roturas con todas as variables de amizade, odio, consellos de pago ou gratuítos, repulsións, causas, causantes e outras andrómenas, botei man deste poeta para que puxese algo de sosego no meu entorno. E non o fixo. Xa desde o primeiro intre, cando abrín o libro ó chou, entroume a mesma angustia que a el cando un neno lle preguntou ¿que é a herba?. Porque, mirade que se me fai difícil explicar algo tan simple e coñecido, e sen embargo quen máis e quen menos proclama solucións e amaña os problemas máis complicados da sociedade cunha frase polisémica na que cada quen toma o significado que máis lle convén en nome de non sei que causa. Sempre a causa como razón de ser. Creo que non acertei escollendo para estes días a Whitman, que tanto me lembra a realidade, pero aínda así sigo con el, remoendo os versos coma quen remoe un caramelo de moitos sabores, sen esquecer o amargo, o agre e o acedo, espremendo cada palabra mentres se amontoan os periódicos nunha esquina do cuarto, convertendo en arcaicas as noticias de onte á noite, porque se ben as proclamas son firmes, os pactos son inestables e as intencións volubles. Non entendo nada e ata me dá preguiza buscar un dicionario adecuado para descifrar tantas palabras reviradas, ou como en nome das causas máis nobres cada quen nega a do outro (igual de nobre) e aínda te sinala co dedo por non compartir a razón sublime da súa causa. E cos amigos que saben algo de literatura procuro evadirme falando deste barbudo, demócrata convencido que, entre outros moitos traballos que exerceu para ir saíndo adiante, empregouse de enfermeiro durante a Guerra Civil americana, porque os seus paisanos estaban matándose en nome da puñeteira causa que cada quen entendía ó seu xeito mentres o país quedaba sen sangue.
¡Para ti, vella causa!/ Ti, causa xusta, apaixonada e sen par,/ idea firme, implacable, doce/ imperecedoira no tempo, as razas e os países/ tras unha guerra, estraña e funesta, unha grande guerra librada por ti/ (Creo que todas as guerras da historia foron realmente libradas e han de seguir librándose sempre por ti).
E entón volvín ós xornais, a repasar toda a letra miúda para tratar de entender a causa de cada quen, comprobando que ela xustifica todos os actos e ten tantas caras como persoas hai. E sigo sen entender por que non hai puntos de encontro cando todos ofrecen as mesmas cotas de benestar. A non ser que sexan ofertas de boca a fóra. Xa sei que son moi iluso. Pero sigo sen saber cal é o motivo real de tanta e tan dispar discrepancia?. Cal é a causa real de cada quen?. Que ben nos iría se a política fose tan clara como a poesía!