Fidel Vidal. Hai ocasións nas que semella estarmos perseguidos por unha palabra, como se a cada tranco a víramos aparecer sen máis e sen que por iso nos preguntemos a que demos vén esa persoal fixación un chisco paranoica. Somos nós a detérmonos nela ou é ela, a verba, a que se adianta no camiño e aí a temos outra vez de volta? O caso é que foi Sol, o Sol, quen andou dando voltas ao noso redor estes días.

Primeiro topei co sol “abrazador” e envolvente de Olafur Eliasson da Tate Modern de Londres, de quen esta tempada na mesma Tate exhíbese unha ampla e completa retrospectiva. Pouco máis adiante, folleando un dos libros excepcionalmente editados e dos que máis contento estou de posuír, aí vemos as Dúas manchas de sol que John Christie lle enviou a Berger, en láminas da cor preferida de Van Gogh, a cor amarela dos xirasoles, a das xemas dos ovos: “Unha xema de ovo, aínda é circular”, dicía Paul Klee (“Te mando este rojo cadmio…”, cartas entre John Christie e John Berger, ACTAR, 2000). E non exactamente circulares ou esféricos senón ovais son os testículos, e a estes me vou referir porque o suceso que se fixo viral aconteceu nun bar de Bermeo (Bizkaia), de nome El Sol en tempos de Franco, e coa chegada da democracia pasou a ser Eguzki, quer dicir, Sol en euskera.

Realmente, unha consumición ordinaria resulta cara ou barata? Botemos contas. Todos sabemos que cando entras nun bar ou nunha cafetería, e sentas a unha mesa nunha cadeira ou nun tallo a carón da barra, polo que custa unha cervexa ou un café, podes ler de balde dous ou tres xornais, pedir unhas fichas de dominó ou unha baralla e botar unhas partidas de tute con papel e lapis para anotar as puntuacións. No caso de necesidade usas o váter. Nel, amais de descargar ventre e/ou vexiga, e limparte salva sexa a parte con papel hixiénico, lavas as mans con xabón de olor sen medir a cantidade de auga, e sécalas cunha toalla ou cun aparello eléctrico de ar quente. Non engadimos o consumo de luz da mesma peza.

Se lle sumas un cacho de tortilla ou unha tapa de callos, ou a que cadre do día, incluíndo un anaquiño de pan, culler, palillos e panos de mesa de papel, vas servido. En inverno resulta un lugar moi agradable no que te abrigar e entreterte falando cos colegas ou vendo a televisión, por non falar do alegre balbordo durante a retransmisión dun partido de fútbol do noso equipo, e que por riba gañe. Hoxe en día incluso hai locais nos que contas cunha conexión a Internet por Wi-Fi. E todo iso polo mesmo prezo.

Mais, a pregunta vén polo curioso custo adicional na factura do Eguzki -que non debe de ser o único da lista-, cando tropezas con determinados clientes que dan a vara. En canto se valora o gasto psicolóxico destes insoportables, tanto para o persoal como para os outros clientes, o que dean a lata e estean enfastiando os demais, canto supón o feito de que non paren de molestar? A camareira do Eguzki, nun acto de humor –hai cousas que se din en broma porque non somos quen de as dicir en serio-, tíñao ben claro: “POR TOCAR LOS COJONES: 10,00 €”.