Xerardo AgraFoxo. Camiño do sur, entre o mar aberto e un outeiro suave, existe unha cidade erguida sobre un cantil. Conta cunhas murallas ameadas e uns canóns que espreitan a baía cos seus ollos desafiantes.  Os seus barcos, perseguidos polas gaivotas, ancoran coas velas esfiañadas nun peirao onde os mariñeiros desembarcan anchoas e sardiñas.  Ten ademais dúas fortalezas, un arrabalde xudeu de rúas estreitas, unha medina azul –ateigada de tendas de artesanía– e prazas onde se citan músicos, curandeiros e contacontos.

Nos cincuenta, despois de que Orson Welles rodase nos seus muros Otelo, converteuse no abeiro de cinéfilos. Logo de asentarse nunha aldea veciña un guitarrista chamado Jimi Hendrix e uns anos máis tarde un tal Bob Marley,  virou nun santuario para os amantes da psicodelia e as emocións fortes, “peregrinos” que apenas mudaron a  faciana  e  os costumes do lugar. Pero, ultimamente, a cidade perdida camiño do sur, sofre unha invasión máis profunda e, talvez, irreversible. Riadas de mozos de cabelos louros, rapaces de mirada alegre e figura atlética, baixan cada verán cunha teima tatuada na cabeza:  o vento.

 Dende a chegada destes afoutados “windsurfistas”, a cidade semella un enclave irrecoñecible. Xa descubriches o seu nome? Mellor que non! En lugar dunha imaxe de postal,  confórmate –pois– con esta máis cotiá.