Galicia e os galegos na poesía castelá. CXXV. Un ultraísta: Tomás Luque

58119445Román Arén. Foi o ultraísmo a primeira vangarda española organizada, con centros en Madrid e Sevilla, pero con presenza noutras ciudades como Oviedo ou Valladolid. Unha vangarda sintética: expresionismo, futurismo, cubismo, creacionismo, dadaísmo. Unha ruptura co Modernismo, aínda que moitos dos ultraístas tiña esa orixe e conviviron co postsimbolismo. Un movemento no que Rafel Cansinos-Assens e Guillermo de Torre, eran as figuras dominantes, pero no que tiveron un papel importante galegos como Eugenio Montes, Xavier Bóveda, Ramón Goy de Silva, Juan Vidal Martínez ou Emilio Mosteiro, mais tamén con sinaturas máis ocasionais, como foi o caso de Vicente Risco ou Valle-Inclán.

                Entre os ultraístas menores cómpre citar ao abogado Tomas Luque, navido en Cabra en 1897, un dos asinantes do Manifesto ultraísta, quen residiu en Madrid dende 1919 e onde colaboro unas revistas <Grecia>, <Horizonte> e <Ultra>, aínda que tamén o fixo na revista coruñesa <Alfar>. Amigo de Borges, en 1931 editou Poemas inconexos. Foi tamén amigo de Eugenio Montes, a quen dedicou o poema “Film de Cabaret”, que Juan Manuel Bonet recolleu en 2012 na escolma Las cosas se han roto, a máis completa antoloxía do ultraísmo:

El cabaret/a golpes de pintura/se tiene de pie./Macetas de colores,/sembradas de bombillas/porque no hay flores./Los músicos de jazz/revuelven su trastienda/y esparcen en la pista/filetes de metal,/palillos y matracas/y algún <ra-ca-taplá>./Al danzar las parejas/van moliendo el ruido/<chic-chac> del rascasuelas./Del saxofón/se escapa una nota/<cañón>./Da risa a las girls/y todos, al son,/se ponen, garbosos,/en plan de charlestón./Cesa el jazz./Altavoces y gramolas/con música de pistolas/llenan de grava el local./En el cielo recargado/de sueños espesos/van abriendo brechas largas/los cohetes del campán/y el <cha-ca-chá> de los besos:/Brechas para ventilar./Las dos./Un ventisquero del jazz/arrebata el maquillaje/a las girls de la réclame./Las tres./Están llenos de bostezos/los cubos de refrescar./El abdomen de la noche/cada vez abulta más./Los camareros se inclinan/al presentar las facturas,/para aumentar las propinas./Después de cobrar/con el paño aventan/los suspiros tontos/que caen de las mesas./Un poquito más/y el carro del alba/recoge la sombra/de un viejo morral./Se apagan las luces/y es el final.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *