Unha cervexa na rúa Bracka

181503126María Xesús Blanco. Entrei no primeiro sitio que vin aberto. Malhumorada. Levaba roupa pouco axeitada para o ceo cincento e mudábel deses días. Ademais, despois doutra noite de insomnio, quedara durmida á mañanciña. E tiven que saír do hotel á lume de carozo. Non quería chegar tarde á cita co resto do grupo para a visita á Universidade da cidade. E de repente pilloume a tromba de auga na rúa Bracka. Era xullo pero o tempo estaba, a cada intre, máis desapracíbel. No café había pouca xente e sentín de contado ese acollemento confortábel, e ao mesmo tempo estraño, que ofrecen algúns espazos. As paredes necesitaban unha man de pintura e estaban decoradas con frases escritas en polaco. Ao fondo un piano antigo e dous sofás co tapizado gastado e descolorido. O lugar tiña dúas estancias comunicadas por unha escaleira. Mesas de madeira maciza, que anhelaban unha restauración, acollían as conversas dos que alí estabamos. Todos parecían clientes habituais, agás eu. A humidade do ambiente, e os biscoitos na parte traseira da barra, invitaban a unha bebida quente. Aínda así, e dun xeito inexplicábel, a miña boca devecía por unha cervexa fresca e espumosa.

Agradecín que non houbera ruído. Só voces baixas. Ás veces silencios acochados no tintín musical das culleres rozando as cuncas. Estiven varios minutos ensimesmada contemplando a choiva. Observándoa. Escoitando as pingueiras gordas esvarando polos cristais. Case sen decatarme o malhumor desapareceu. Foi cando reparei nun cadro de tamaño discreto coa fotografía dunha muller. Sen dúbida era da poeta Wislawa Szymborska. Levanteime e tentei ler unha das frases escritas preto dela como se comprendera o que querían expresar aquelas palabras cheas de consonantes. De súpeto un mozo achegouse e preguntoume nun correcto inglés se desexaba saber o seu significado. Decatárase axiña de que eu non pertencía a ese lugar. Era evidente, dixo, polo meu xeito de mirar, de sentarme, de moverme polas estancias. Sorprendeume a súa amabilidade. Contoume que a poeta visitara con frecuencia o café nos últimos anos da súa vida. E agradecinlle a tradución do fermoso verso: “Hai aquí unha morea de lugares con arredores”.

Ese día non fun á Universidade. Quedei sentada un bo anaco de tempo saboreando as burbullas calmosas da miña cervexa. Ata que sentín o balbordo esaxerado dun grupo de turistas ao outro lado da fiestra. E me decatei, perplexa, de que o ceo de Cracovia volvía a ser azul.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *