A carta da memoria

pexels-photo-3018526María Xesús Blanco. E sei que son eu. Neste intre estou segura diso. Ai meu benquerido Andrés! Lembras aquel tren anello que colliamos acotío cando viviamos en Padrón? Como che gustaba percorrer todos os vagóns! E canto me preocupaba verte desaparecer! Aínda que me contaxiabas a túa ilusión na busca de piratas arrepiados e pillabáns debaixo dos asentos ancorados. E de vaqueiros e indios cabalgando á par da nosa ventá. Pois hai un tempo, meu fillo, a miña cabeza comezou a viaxar no tren da memoria, da túa e da miña, abrindo diferentes compartimentos. Como o da miña infancia, impregnado, no olor inesquecíbel, a pan acabado de facer no regazo do teu avó Manuel. Home de pouca fe relixiosa sempre contaba como fazaña librarme, daquela, do nome que bendicía o día do meu nacemento no santoral: Rosario. E luciuse, porque mira que a María dos Anxos non lle atopa un connotacións dese tipo. Canto medo teño de que os ecos da súa voz se fragmenten dicindo o meu nome! Mais o compartimento da túa nenez. No que se mesturan os meus éxitos literarios efémeros co recendo á nocilla agarimosa dos teus bicos. As miñas meixelas escintilan só de lembralos. Logo estaba aqueloutra estancia selada, que hai pouco escachou de vez, na que gardaba o meu amor polo teu pai. Quizais foi o meu entusiasmo desmedido, desesperado, o que motivou a súa fuxida. E tamén o aloumiño ausente da miña nai, que naceu o primeiro día da súa morte e o terceiro da miña vida. Porque calquera día destes o tren descarrilará, meu neno. E os recordos, que semellaban estar a salvo no pozo do esquecemento, formarán un barullo abouxante e remexerán a miña identidade adurmiñada. Xa escoito os demos do pasado chiándome arreo na caluga. Si, meu fillo si! Hai uns días, talvez semanas, diagnosticáronme un alzhéimer precoz. Isto é que o meu cerebro irase baleirando a pouquiños e todos os seus buracos estarán a dispor da desmemoria. Un hóspede, que segundo os médicos, pode tardar en instalarse. Ou non. En fin, que non saben ren. E é ese desconcerto, ese descoñecemento o que me produce máis angustia. Por iso quero verte Andrés, antes de que a miña cabeza non rexa. Non podo esperar ao vindeiro verán. Xa sei que Turín non está preto e que o teu doutoramento é moi importante. Máis prégoche que aproveites calquera ponte para vir. Hai tantas cousas que debes saber!

De todos os xeitos non te alarmes. Non sufro dor física algunha e Lois está moi pendente de min. Máis do que merezo. Que me ocorre? Pois non sei como explicarcho. Que teño algunha que outra crise. Dende o punto de vista do doutor son máis propiciadas polo meu estado de ansiedade que polo mal en si. Por exemplo, o outro día, cando quedaba aínda un anaco da luz, pareceume ver o ollo de Magritte no espello do salón. E púxenme a tocalo con moita axitación. Lois pensou non ser capaz de parar o meu pranto irrefreable. Acórdaste do ben que o pasaramos naquela exposición en París. Como gustei da visión daquelas pinturas, daqueles espazos dilatados! E canto me lembro agora delas!

Logo esta maldita medicación! Non sabes a cantidade de soños estraños que padezo. Unha mañanciña vinme sentada no interior do meu estómago escoitando como pronunciaban o meu nome. Soaba como as pingas de auga caendo dun paraugas pechado. Xa ves que o meu subconsciente óllame de fronte e cun sorriso malévolo. E, creme, non é fácil chegar á palabra na sospeita dunha realidade ameazada pola confusión e a desmemoria.

Teño medo? Moito. Oxalá o alento de Sófocles acariñe os meus ollos antes de que non recoñeza o meu sangue nin as voces que o chamen! Que cansa estou meu rei! Deixarei a lectura de todo o escrito para mañá. E a despedida tamén. Pídolle ao ceo non esquecer, esta noite, que che estou escribindo.

2 comentarios en “A carta da memoria

  1. Ese tren de la memoria, María Jesús, ojalá no descarrile demasiado pronto. Pero como hay que contar siempre con lo imponderable… Por esta casa, tres vagones muy importantes en un breve lapso de tiempo, de repente y sin previo aviso, vaciaron su contenido retentivo en una estación demasiado cercana.

    Me ha encantado esa carta de Rosario. Ojalá que Andrés, pueda recibir cartas así tan hermosas durante muchos años más.

    Besiños palmeiráns, María Jesús.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *