Limpa non é quen limpa…

sabanasdeveranoMarina Losada Vicente. Catro días hospitalizada e dez coa perna en alto deron para cambios de fondo na súa casa. O máis rechamante, co que non comungou, que vale cambiar as sabas cada quince días. Aos oito, se che peta, dáslles a volta, ben poñéndoas do revés, ben poñendo a parte da cabeceira nos pés. As toallas da ducha, secando baño, minguaron a coada diaria.

A cunca do café sen prato. A comida á mesa na tarteira, mesmo na tixola na que mesturaron o arroz co refogado. Marcaron cada seu vaso para beber na billa. O mantel de tea deu paso ao hule protector da mesa, que ben vale. O vertedoiro sempre con auga e xabón, para que a louza que o vai enchendo quede a remollo.

Desapareceron os “lamparóns” no espello do lavabo. Como conseguira o fillo lavar os dentes sen salpicar? Forzouse a espialo, pagaba a pena. Da posición erguido de toda a vida, pasou a un ángulo de inclinación suficiente para que as salpicaduras caeran na pía, na que recollera a auga de lavar a cara. Caian tamén os pelos ao barbearse e, cun simple levantar do tapón, a forza centrífuga levaba todos os restos.

As pantuflas na entrada fan innecesario o felpudo, estorbo para a vasoira, igual que as alfombras que bordean as camas. Como tocaba lavar cortinas, quedando ao descuberto a utilidade das persianas, o fillo aproveitou para perdelas no soto e con elas o ferro de pasar.

Ao espirse procura que a muda quede do dereito, que non é tan difícil, tamén os calcetíns. A roupa sen manchas a airear, en lugar de ir a lavadora, cousa que a nai levaba tempo reclamando. Programar o lavado para que se poida estender a roupa no intre de acabar evita que se engurre apertada contra o tambor. Incorporou, agora si, ese golpe seco que lle dá a nai a cada peza de roupa antes de tendela. Entendeu que o branco a clareo é máis branco. Sen ir ao dicionario, soubo de primeira man o significado de camiseta encoirada.

Cando a nai o reprendeu polo baixiño por tanto cambio, menos o de mudar a cama, que por aí non pasou, a quen se lle digha, hai que matar os ácaros!, que ela sempre foi unha muller ben limpa sen tanta novidade, tivo que escoitar do fillo aquela frase que repetía súa avoa, e da que Rosa deu conta toda a vida: «Limpa é o que non mancha!».

2 comentarios en “Limpa non é quen limpa…

  1. Querida Marina:
    Efectivamente, a todo hay que encontrarle ese punto “arquimédico” para mover el mundo en miniatura de una casa y saber dar un giro “copernicano” en las faenas de la misma.
    Hace años, los paños de la cocina los planchaba, ahora ejecuto ese golpe seco que la protagonista de tu relato practica, y ese tiempo antes perdido, suple otras carencias más necesarias. La ropa interior (por ejemplo) también puede doblarse sin necesidad de pasar por un estirado innecesario; la cuestión, es abrir el cajón donde se guarda esa ropa que no ha pasado por la “toxina botulínica” del estirado, y encontrarla cada una en su lugar, dispuesta a ser usada nuevamente.
    Agacharse un poco para lavarse los dientes, creo que a la mayoría de los que no limpian les cuesta. Fíjate que milagros se producen cuando tienen que hacerlo los no habituados; ese ángulo de inclinación que adoptan al inclinar la cerviz ya no es sinónimo de humillación, sino de práctica útil.
    Le doy la razón a esa madre lesionada en lo referente al cambio de sábanas. Yo por ahí tampoco paso, ni tampoco por el mantel de hule. En lo que sí estoy de acuerdo, es en que, “la que menos mancha es la más limpia”.
    Un placer como siempre, querida Marina.
    Mil besazos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *