Xerardo AgraFoxo. Ningún taxista do aeroporto de Recife me quixo achegar ata a pousada onde reservara un cuarto. Non fun quen de comprender as súas reticencias. Un home, mentres axexaba o meu desconcerto, animouse a levarme por un prezo acordado. Así comecei o meu periplo polo Brasil, cun descoñecido que precisaba duns reais para vivir con dignidade. Perdeuse polos barrios da cidade próximos á terminal ata que entrou nunha taberna, situada nunha calella escura e barullenta, para orientar os seus pasos por un eido que non controlaba. Eu estaba á esculca, sen me atrever a saír do coche. Regresou co rostro contrariado, e tiroume unha ollada de desprezo. O meu corazón acelerouse. Sentín que non estaba nun lugar seguro. Era unha noite calorosa, e o corpo quedoume enchoupado pola suor. Seguindo o GPS dun veciño, conseguimos chegar coa noite fecha e as luces febles ata un fato de casas erguidas nunha rúa terrosa, coas contraventás fechadas, madeixas de cables cruzando o ceo e beirarrúas crebadas polas fochancas. Ás apalpadas localizamos a pousada.

–A onde veu parar!