Trapos

depositphotos_47046363-stock-photo-tshirt-on-clotheslineMarina Losada Vicente. No lavadoiro de fóra, os trapos a remollo, na espera de que a siña Ernesta meta man neles, frega que te frega, ata volverlles a cara negra en cara relucente. A botella da lixivia nun estante que fai a propia parede; o cepillo de pugas duras; o xabrón do lagarto, agora que non queda daquel que facía coa graxa do porco; un pequeno tendal, da altura da súa figura minguada. A filla e a neta berran, pero ela insiste en que non hai lavadora no mundo que deixe un trapo como debe de deixar.

O bisneto puido pintar cun rotulador permanente nun caderno, na parede e, de rebote, na propia roupa. É a súa camiseta preferida, polo que a nai pensou de contado nas boas mañas da avoa. A siña Ernesta probou con canto puido, mesmo mercou lixivia para cores. Empapouna con viño branco, que quita as manchas do viño tinto. Refregouna co zume da amora verde, que vence a amora negra. Intentouno con amoníaco… Esperou a que abrise o sol, ao que encomendou o encargo coa prenda enxaboada. Nada comía aquel negro no teimudo algodón. Pescudou onde mercaran a camiseta. Conseguiu unha igual. Lavou nela, retorceuna e deixouna no tendal para que a recollera a neta, sen dicir cousa algunha do engano.

—Grazas avoa, segues sendo a mellor lavandeira do mundo! —díxolle Sarabia recollendo unha prenda que mantiña a etiqueta, cousa que ela cortara, nada máis mercala, para evitar rozaduras no neno.

5 comentarios en “Trapos

  1. Bo día: Cando abro este blog e leo o título da nova entrada, sempre intento adiviñar quen está detrás. Cando o título é meu, busco na memoria o texto. E non sempre acerto. Pode pasar máis dun mes entre que o envio e se publica. Eso lévame a pensar de novo na importancia dos títulos. É difícil para min buscar un título que resuma o contido e que, ao mesmo tempo, non dea pistas sobre o que vas a ler, que permita manter certa tensión no lector ou na lectora. Grazas polos teus comentarios, Naty. Bicos.

  2. ¡Es curioso Marina! En cuanto leí Trapos, pensé en ti. Os lavadoiros, os trapos a remollo; a lexivia, sabrón do lagarto.- Os tendais no salido, ¡cuánta añoranza!
    De niña recuerdo, que la mejor lejía era retorcer la ropa mojada y echarla sobre la hierba de la huerta. Luego, de enjabonada, la ponían al sol rociándola con agua de vez en cuando.- Y de ese lavado manual con “sabrón do lagarto”…, lograban que, de unas sabanas amarillentas, apareciese un “Blanco Nuclear”.- Al parecer era la marca de un producto blanqueador que usaron- más tarde-, nuestras madres y abuelas para lavar sábanas y ropa blanca.- Lo que era evidente, es que las sabanas blancas, tendidas al sol en las cuerdas de la casa de las abuelas; eran de un blanco perfecto.
    ¡Qué despiste el de la abueliña! La nieta se dio cuenta de que había comprado la camiseta, porque todavía en el tendal, conservaba la etiqueta.- Aun así, le dio las gracias diciendo que era la mejor lavandera del mundo. Grandes abuelas, grandes madres, y encantadoras nietas.

    Me gustó tu narrativa.
    Un abrazo desde Palmeira.

  3. Levaba duas semanas sen poder escribir aquí desde o móbil por non ler a letra pequena dun erro aviso: cubrir nome e @. Falta de vista e de atención. Bicos de novo.

  4. Grazas Magdalena. Alégrome de que intentes facerte co móbil. Debemos intentalo polo menos. Pecharse aos avances é pouco efectivo. Van a estar aí queiramos ou non. Bicos

  5. Querida Marina:
    Como estoy contestàndote desde el móvil
    ( el ordenador lo está revisando nuevamente el “internista” ) poco puedo decirte, pues, con la pequeña letra que me dispensa el aparato y mi senescente retina ,solamente manifestarte mi admiración, pues siempre me dejas presa de admirativo asombro con tus comentarios que poseen esa vis cómica extraordinaria.
    Biquiños palmeiràns

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *