A patafísica

patafisicaFrancisco Ant. Vidal Blanco. Lembro un día moi divertido vendo un programa de televisión no que varios entendidos falaban sobre a aparición dunha Virxe, asegurando unha das videntes que con aquela viñera o Espírito Santo para acompañala; e cando un sacerdote presente no programa lle dixo que era imposible, porque o tal Espírito non se pode ver, ela contestou rotundamente que claro que o veu e era unha pomba. A ver que clase de cura era aquel que non sabe como é o Espírito Santo. No mundo da ciencia, ninguén confunde o elemento real coa súa representación, distínguese moi ben entre o símbolo e o simbolizado, aínda que ás veces, tamén hai reputados científicos sacando hipóteses, teoremas e ata leis divertidas e sen fundamento, coa  única idea de pasar un momento distendido (algún día contareivos de que vai a Quinta Lei da Termodinámica). A nivel moi pseudocientífico hai en distintas páxinas, virtuais e de papel impreso asinadas por reputados físicos, coa explicación e o cálculo para demostrar que a temperatura do ceo (non confundir co firmamento) alcanza os 525ºC e a do inferno a moito máis prosaica de tan só 444,6ºC, que vén sendo a de ebulición do xofre; co que, de ser certo queda demostrado que o ceo é máis tórrido ca o inferno. Claro que, para darlle valor a estes datos, antes debemos estar seguros de que existen o inferno e o ceo.

     Na literatura as leis, teoremas e hipótese da ciencia xa cobran outra dimensión e provocan certos remorsos por moita que sexa a seriedade con que son presentadas, máis aínda cando o escritor é un surrealista como Alfred Jarry, quen nos presenta nunha novela de 1911, definida como “neocientífica” (case nada), ó seu doutor Faustroll, licenciado en “Patafísica”, a ciencia que, en palabras do autor, está dedicada, entre outras cousas, ó estudio das leis que regulan as excepcións. Aí queda iso.

    Unha ciencia así, tamén definida polo mesmo Jarry como a das solucións imaxinarias, non tardou en ter adeptos e fundar o seu propio colexio profesional, no que figuraron persoeiros tan reais como Ionesco, Genet, Miró ou Fernando Arrabal.

 Alfred Jarry    Nesa novela de Jarry, o seu protagonista, chega a calcular a superficie de Deus (nin a altura nin o peso, a superficie), a partir do símbolo que o representa: o triángulo. E como ese cálculo, igual que o do inferno ha de ter como premisa previa a seguridade da súa existencia, entendemos que Faustroll era crente. Sen embargo, como podedes imaxinar, o tal cálculo é puramente teórico, como teórica é a forma que adquire Deus diante dos ollos humanos pois aínda sabendo que das tres persoas que o forman, o Espírito Santo é unha pomba e o Fillo o único que vestiu e calzou coma calquera de nós, do Pai só sabemos como é pola libre imaxinación dos pintores e escultores que lle dedicaron tempo, unhas veces gordo e outras máis delgado segundo fose Rubéns ou o Greco o retratista; e por iso, baseándose na forma da súa icona máis común, o triángulo equilátero, no que as tres persoas forman un único elemento, e aplicando as fórmulas da trigonometría, a Patafísica do doutor Faustroll chega á conclusión de que Deus é un punto definido como a  tanxente de cero e de infinito.

      Confésovos que as miñas matemáticas non dan para tanto e non me saen os números, pero supoñemos que o doutor Faustroll tras tan exhaustivos cálculos volveríase ateo.

2 comentarios en “A patafísica

  1. Querido Francisco:
    Tu artículo sobre las dimensiones de Dios es bueno, pero la réplica de Magdalena me deja anonadada: la sabiduría de esta mujer no tiene parangón.
    Mi postura sobre el particular es más simplista y no necesita de fórmulas trigonométricas. Partiendo de mi condición humana, me invento un dios a mi imagen y semejanza: un venerable anciano de aspecto afable en el que puedo reposar mi cabeza sentados junto a un río de aguas cristalinas. Lo de asociar a Dios con el río me figuro que se debe a que me apasionan la naturaleza y la música y, aunque me atrae el mar, el río tiene una sonoridad más cantarina. Y mira por donde, el día de Navidad, después de comer en un pequeño restaurante perdido en un bello paraje de la sierra madrileña, me fui monte arriba con hijos y nietos bordeando el río Lozoya que bajaba con ímpetu sorteando obstáculos. Resultó una Navidad entrañable y fuera de lo común.
    Termino con un chiste (o una anécdota, que muy bien podría ser), aunque sin paloma.
    Cruza una joven -con la mantilla al uso- por delante de un grupo de chavales
    -¡Vaya Espíritu Santo!-exclama uno.
    La joven se supone que el comentario va por ella, aunque no entiende nada.
    Al llegar a la iglesia se arrodilla y hace la señal de la cruz: “En el nombre del Padre, del Hijo y… ¡Sinvergüenza! –exclama.
    Con esta simple participación, aprovecho para desearos lo mejor a cuantos formáis parte de Café Barbantia.
    Un abrazo.

  2. Hará cerca de un año leí un libro muy interesante, “La reproducción arqueológica del rostro de Cristo”. Trataba precisamente ( como su título indica ) sobre la fisonomía del Hijo de Dios, y comentaba el autor sobre los diferentes rasgos y medida que Jesús tenía, dependiendo de quien fuese el interlocutor que lo relataba. En las estampas, lo vemos como un nórdico de anchas espaldas, ojos claros, alto, rubio… nunca aparece la figura de un humilde carpintero galileo. El mártir Justino, describe a Jesús como deforme y de aspecto penoso; Clemente Alejandrino, asegura que era francamente feo; Tertuliano, que “no era de forma verdaderamente humana; Orígenes, pequeño y desgarbado; en lo que se muestran de acuerdo Teodoro, san Cipriano, san Cirilo de Alejandría y san Basilio.
    En la estatura hay todavía menos acuerdo, el monje Epifanio (hacia el año 800 ) indica que Jesús medía seis pies de altura ( unos 182 centímetros ) pero la más autorizada Carta Sinodal de los Obispos de Oriente (839 ) afirma que no excedía de los tres codos ( unos 135 centímetros ). San Agustín decía : “La deformidad de Cristo os forma… Su deformidad es nuestra belleza”.
    San Isidoro nos brinda una justificación teológica: “era feo porque ocultó la condición de maestro para revestir la del esclavo”.
    ¿ Qué encontramos en la Sábana Santa ? La impronta de un atleta de 185 o 190 centímetros de altura. Es evidente que responde más al Cristo de las estampas que al judío palestino bajito y moreno.
    ¿ No es posible, Francisco, que Dios haya alterado los análisis de los laboratorios del radio carbono para castigar a los presuntuosos científicos ?
    Lo dicen las Escrituras: “No pondrás a prueba al Señor tu Dios”

    A los que somos creyentes, que haya sido guapo o feo, ni nos va, ni nos viene.
    Julio Cortazar en la novela RAYUELA, nos deja elegir el orden de los capítulos por donde nos apetezca. El Hijo de Dios nos deja a nuestro libre albedrío creer que es como lo pintan, flaco como nos muestra El Greco, o rellenito como nos lo expone Rubens.

    Un abrazo, querido vecino. Ayer te eché de menos en la presentación del libro del carreirán.
    Felices fiestas.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *