Pilar Sampedro. Amañeceu o día da poesía e pasei case toda a mañá enviando whp: “Feliz día da poesía. Por que non enviamos un poema á xente que nos apeteza? Pode ser unha boa maneira de celebralo…” Non había ameazas, nin había que enviarlla a un número determinado de destinatarios. Non, era unha proposta aberta “á xente que vos apeteza” e en forma de pregunta. Tratábase de festexar unha data, unicamente.

Ocorréuseme mentres wasapeaba cunha amiga e poñía esa mensaxe a modo de despedida. Daquela, pensei que chegara a min a idea de maneira case inconsciente pero valíame, así que empecei a enviarllo á lista de contactos. Tiña que parar de vez en cando, porque chegaban moitas respostas e, neste caso, non se podían deixar para o final, así que comecei a lelas e agradecer a participación. Por iso me levou tanto tempo…

Sempre hai alguén que pasa do tema e che propón outro: por que non dicimos cada unha de nós a música que nos anda pola cabeza? A min gústame tamén, pero agora estamos a cogomelos, e non damos atendido a recollida de boletos e rólex a un tempo. Non quero contestarlle mal, se ela o propón o día da música, eu secundareina, pero estou farta de estraños discursos. Discursos do tipo dos que poño como exemplo: coa que está a caer non é o momento de facer unha cazolada para protestar polo comportamento do emérito, o resto das monarquías europeas non son mellores e nós andamos sempre a condenar os nosos; fixo iso mal pero no outro foi moi bo. Ademais, unha república resultaríanos moito máis cara, teriamos que protestar por moitas máis cousas tamén, senón mira os bancos… Sempre dispersando o lixo, remexendo para que o cheiro se estenda e non saibamos cal é a causa, contando mentiras que a xente repite e, de tanto facelo, case case se fan verdade.

Pois si, logo están as que non len ou escoitan, aquelas persoas que non perdoan que non se lles ocorrese a elas. Vasme dicir ti a min o que hai que facer? quen es ti para…?, “cando ti vas xa eu veño de volta”, aínda que eu nunca as vira ir nin vir. É ese silencio espeso que a estas alturas da vida xa gusta sentir por diagnosticar miseria, outros que fan que fan “si, xa o coloquei” non sei onde pero trátase doutra cousa e non importa, ata dá gusto sentir o aire na cara.

Agora toca dar razón da outra resposta, a inesperada, porque a estas alturas xa o cerebro está tan envelenado que non agarda nada bo, pero sucede. Faino ata o punto de facerme lembrar aquel momento no que tiven que recoller sinaturas contra o asedio a Isaac Díaz Pardo por medio do manifesto “Se calamos seremos cómplices” e me chegaban correos electrónicos de todas partes do mundo dos que eu apañaba os datos para engadir ao prego, pero tiña que eliminalos e case choraba porque nunca lin tanto amor a alguén como daquela dirixido ao creador de Sargadelos. Desde Australia, Londres ou Singapur, dende Weimar a Brasilia, Oslo ou Dallas… aquela xente nosa dirixíase a min como se o fixese a Isaac, e a min doíanme os ollos por non ter a quen contarllo. Agora, sen que se lles pedise, contestáronme, con poesías feitas de primeira man, con audios e vídeos, con fotos de poemas e libros, ou poesía popular. Un luxo ao alcance de moi poucos. Quen dixo que non se le poesía? Cando se lle dá a oportunidade, sae á luz como se nacese por primeira vez, porque a poesía acompáñanos, é a palabra abrigo, o pan e o sal.