A ludópata

ludopatiaDomingo Regueira. A Sabina estaba aturulada. Non tiña cambiado e, o do cepillo, con cara de hule, baixaba autoritario meténdolle o truel na barbada ás beatas.

Amosaba na súa soberbia actitude unha hexemonía: déspota e absolutista.

Ela só tiña un euro, e acordara con San Antoniño de darlle cinco, se lle tocaba a bonoloto. Ao fin, os Santos non comen, e unha muda dúralle toda a vida –dicía ela.

O do truel cada vez estaba máis preto, e ela axiña tiña que tomar unha decisión. Con aquel sancristán non valían gaitas. Había que soltar.

Estaba a punto de  arrancar un botón do chaquetón pero, remexendo entre frangullas, rosario e pano dos mocos, milagrosamente deu coa arandela do carriño do “súper”, que tiña bo toque, pois os botóns forrados petaban a choco.

Non era a primeira vez que este endemoñado sancristán delataba a fraude e, con cerimoniosa reviravolta, aireábao para atribuírllo á freguesa, deixándoa coma a Sara.

Na súa viaxe polo corredor, o despótico acostumaba salmodiar as “fielas” –ou como se diga agora–, con andrómenas coma esta:

“Un día, dende o campanario, vouvos botar á rapañota o caixón de mercería e quincalla que o cura ten na sancristía: chapas de cervexa, medallas de salchichón, fichas de parchís, doas,  moedas falsas e… Isto que vai ser! Tomastes o cepillo polo contedor amarelo, ou que? Se coidades que con estas argucias vos ides salvar, estades apañadas. Iredes de chupo, por falsarias”.

E Sabina, con pose mística e boca de rabada arqueada, aprobáballe o discurso. E, coa mesma, pum!,  cangoulle a arandela.

–Ala, vas bo –dixo para si.

Despois de comulgar, a Sabina foi xunto de Santa Rita, a avogada dos imposibles, para reforzar o asunto peculial, pois ela coidaba que se os santos recibían esmolas tamén deberían dar algo a cambio, non si?

Coma de costume, comezou facéndolle un trato á Santa; pero esta, coa cabeza ladeada, contestoulle con dozura:

–Mira Sabina, estou decatada de canto levas dilapidado e cantas promesas incumpridas lle fixeches aos meus compañeiros; tamén sei de canto levas fundido nas máquinas tragamoedas, fondos de pensións, preferentes e negocios piramidais. Por favor, Sabina, quítateme da lus!

A Sabina, finxindo indiferenza, dobrou o xeonllo e, nun tris, ensínalle o euro ao esmagado do arcanxo.

No zaguán topou co do truel e, eloxiando a súa retórica, díxolle que coa súa facundia ben podía chegar a bispo. E, aproveitando a euforia do bocalán, propúxolle que se lle daba cinco euros, participaría no premio do boleto que xa santa Rita, san Antonio e o sacramento lle deran óptimas esperanzas.

O avaro do sátrapa, mirando arredor, meteu a man no truel e, con disimulo, enfundoulle o billete.

—Vale. Conta co cinco por cen –confirmoulle a Sabina.

O Sátrapa, que non era experto en porcentaxes, quedou fóra de xogo. E o cóctel de promesas, pregarias, arandelas e bendicións non funcionou.

A partir daquela, a Sabina apostatou.

10 comentarios en “A ludópata

  1. Mi querido Mingucho: Con ese sarcasmo e ironía que te caracteriza, pero endomingado, engalanado por ese sentido del humor que te caracteriza…., me he reído de lo lindo. Y no veas lo bien que me ha sentado. Sobre todo, por la situación en que nos encontramos, con ese “virus de marras” que nos trae de coronilla a todos. Y a mi más, porque soy “caldo de cultivo” por la edad. Y con lo que le dijo el “virus” al abuelo, por lo bajito- “po que che queda”-, mucho más preocupada.

    O medo a caldeirada de idiotas que o virus nos deixor ver, no me preocupa; a esos no les recuerdo ni loca. Pero recordar al demonio que lo hizo, si. Y digo demonio porque ciertas cosas, no se las atribuyo a Dios.- Él, es muy cuidadoso.- No se pararía en crear algo tan monstruoso.
    Al parecer, según Trump, la culpa es de los chinos.- Cuando empezaron a caerse los primeros muertos, como fichas de dominó, por todo el mundo, creí podría tratarse de una “guerra biológica”, pero como no soy una experta en la materia, dejé que corriera la bola por si alguien lo comentaba. Al final sí, pero tampoco es de fiar, dicho por ese personaje. Quien fuera: el problema está ahí.

    Sabes que me gusta leerte.

    Un abrazo desde el Atrio.

    1. Apreciada e distinguida Naty:

      Compráceme a maneira de como encaixades as miñas incongruencias, irreverencias e diatribas que ceibo nos meus contos.

      A verdade é que me sinto aliviado porque noutros casos, estas expresión poden interpretarse o pé da letra sen ter en conta as licencias que a ironía, paradoxos ou retranca nos permiten.

      Con relación o “virus” direiche que isto —despois do que levo escoitado—, ten máis de montaxe que de epidemia, xa que as corporacións están esaxerando, manipulando e falseando datos co fin de conseguir o seu propósito que ven a ser a imposición do “Novo Orde Mundial”.

      Nas gripes ordinarias soen morrer a centos de miles, e nesta, por mor dos amos do mundo, alarmouse o persoal chegando a radiala de “pandemia” dende tódalas televisións, das cales estas corporacións son propietarias, para executar o seu diabólico plan a fin de fundir mais do que está a economía, sobre todo, a do noso parrandeiro pais.

      Si antes estabamos colonizados por holandeses, alemáns, ingleses, americanos, chinos, etc., agora coa débeda que temos con eles, vamos a ter que pagarlla en especies. Isto quer dicir en territorio, para que todos países poidan facer explotacións mineiras, entregarlle as poucas empresas que nos quedan rendibles, e nós; coa man pa adiante o coa bandexa servindo o turismo de borracheira.

      A min… “pro que me queda”, tanto me ten.

      Fai tempo que deixei de votar. Deleguei na soberanía popular para que decidiran o meu futuro e velaí os resultados.

      Non mandamos nada, non somos ninguén nin tampouco nos consideran, Iso si. Votamos!

      Aínda que os votos van o contedor do cartón porque o que funciona son os díxitos que ningún partido controla. Todos din amén.

      Estamos asistindo a un comunismo salvaxe, onde todos vamos a ser rabaño das elites; sen cartos físicos, sen intimidade sen liberdade e cun “chip” onde consten toas nosos movimentos, adicións, lúdicas, relixiosas, deportivas, políticas e incluso historial médico, onde o doutor co “ratón” poida manipularche o “chi” e acelerarche o voltaxe para que andes mais eléctrica, regularche o colesterol, a insulina e programarche para que o fin de semana saias a terraza para alegría do vecindario, soltar un aturuxo e airear unha muiñeira.

      Ti, amiga Naty, non fagas caso. Se moren os vulgares, a ti non che chega nin a febre.

      Unha aperta dende O Porto.

      (Isto parece un periódico, Como non hai que facer…)

  2. Apreciado Mingucho: Reír me reí muchísimo con tus historias pueblerinas, y tan reales, porque de alguna manera al estar muy cerca unos de otros, nos enterábamos de las altas y bajas del pueblo, pero aún así, a veces me pregunto: cómo este hombre sabe tan “al dedillo” todo lo que pasa en el pueblo…? La clave está en que siempre has sido un muchacho discreto y educado, ya que escuchabas más que hablabas. De esa manera, se recoge mucho más; aunque más tarde te fuiste a ampliar estudios fuera del pueblo, pero siempre con el retorno a tus raíces.- Dicho esto, paso a otro apartado.

    En las Iglesias siempre pasaban anécdotas porque el punto de reunión, solía ser el atrio de la misma, ya que las gentes del pueblo acudían una hora antes del horario habitual. Aprovechando los bancos y el silencio del templo para contarse; no sus vidas, sino las de los demás, porque las de ellas se encargaban las otras de ventilarlas.- Dicho esto, paso a los cepillos que de esto, creo, sabemos los tres bastante. Y al decir los tres me refiero a Carmen porque, por donde ella pasa, va dejando su óbolo allí donde ve una necesidad.

    Sobre lo de plantar los billetes en el cesto, a rebosar… Ese día no suelo echar nada, porque le aplico lo de Carmen, por aquello del reclamo. Confieso que en alguna ocasión pensé lo mismo, por eso cuando es así no echo nada, porque no me considero una incauta.- Menos mal que, ahora, han puesto en muchas Iglesias, un sistema tipo “truel que, como bien dices: desde botones, chapas, fichas de parchís, incluso monedas falsas (aún me dura la risa)…, podemos meter la mano dentro y echar lo que nos parezca. Pero nunca esa especie de mercería, juguetería incluida numismática.

    Lo de salir con el cestón “a votar por fora os billetes”, repito…No me parece un buen sistema si lo hacen con la intención de lo que muchos pensamos. No, no me parece bien porque siempre puede suscitar, dar lugar a comentarios.

    Sobre Magdalena, ¿qué puedo decirte…? Que corroboro lo que has dicho, respecto a ella.

    Y esto es todo mi querido amigo. Deseando que este “arresto domiciliario”, lo lleves lo mejor posible.

    Y no demores demasiado tus entradas, que sabes nos agrada leerte.

    Un abrazo virtual muy grande, incluida mascarilla.

    1. Querida Naty:

      Xa che botaba de menos.

      Grazas pola pequena biografía, sobre todo polo de: “muchacho discreto y educado”.

      Neste arresto forzosos, e un pracer recibir os vosos alagos á miña rústica narrativa, xa que estes xenerosos comentarios, fanme espabilar un pouco e alonxarme desta mediocre televisión cangada de patéticos programadores, comediantes insulsos, aburridos políticos, e idiotas que non saben máis que sementar pánico cantando e bailando polos corredores dos hospitais.

      Uns apláudenlle os gardiáns e acusan os veciños para que os mallen, que se cadra o único que fan, e saír a piesa.

      Outros alienados en camisón e mascarilla, ameazan co puño en alto ó fantasma virus.

      «—Abuelo, faille o corte.
      E o virus polo baixiño contéstalle:»
      «—Po que che queda!»

      Logo están os que cantan. Estes poida que fagan algo. Se cadra o virus vaise:
      Pero vaise por nos oír.

      E así che é o conto, amiga Naty.

      O gran medo, non é o virus.

      O medo e a caldeirada de idiotas que o virus nos deixou ver.

      A partir de agora é cando nos vamos a acordar do virus e do deus que o fixo.

      Dende o Porto, unha aperta apreciada amiga.

  3. O que eu pensó, noso Mingucho é que calquera día, Antón péchame a porta da Cafetería por non cumprir a normativa do léxico e da grafía, póis dende que escribo na lingua que tanto me gusta pero que non domino, as respostas van cargadiñas de fallos e faltas. Que ese Deus que che fixo me conceda o perdón xuntamente con todos vos.
    Van moitos biquiños camino de Eitón.

    1. Querida veciña Magda:
      Como o que soltamos aquí non se vai a editar en imprenta, podemos escribir ceibes do control tiránico e inquisitorial dos correctores que nos suprimen o noso argot e nolo cambian polo da Ribeira Sacra escarólando o sentido e a fluidez da nosa prosa silvestre.
      Ti dálle, que o fas moi ben, e entendéseche todo, que é o principal. Aínda deberiamos escribir coa xota para poder dicir “jarabullo”, “lus” e “carabeiros” verbas que moitas delas non veñen no dicionario da RAG.
      Ti es ceibe, pero eu teño un vixiante que nome pasa unha.
      Sei que me está controlando pero como o coñezo ben, podo permitirme a liberdade de recriminalo para que me deixe pasar algunha “argotada” e palabras inventadas —como el di.
      Un bico dende o Eitón.

  4. Querida Magda:
    Si faltas ti, o negocio de Antón Riveiro Coello, tería que pechar. Coas túas interesantes opinións motivas a cantos participamos nesta taberna de Barbantia. Espita por onde os tolos da narrativa expoñemos as nosas vergoñas literarias por onde alimentamos o noso intrínseco ego co que nos sostemos os que non dispoñemos de máis luces das que nos depara o deus que nos fixo.
    Unha aperta e segue así cos teus análises por ben da comunidade de escribáns.
    Sudiña dende o Eitón.

  5. Aquí no sirven esas tretas, querido Mingucho: en mi parroquia te plantan delante el cesto con un buen puñado de billetes que no sabes si los dejaron los de los primeros bancos o son un reclamo para obligar a los incautos a no ser menos. Y no te cuento en mi caso que pago las cuotas benéficas por Banco y, como eso no consta en el momento de pasar la cesta, si no dejo mi óbolo quedo por tacaña. Sobre esto podría contar una anécdota muy curiosa que me ocurrió en una cuestación a la puerta de la iglesia de Palmeira. Magdalena formaba parte de la presidencia y sabe muy bien a qué me refiero.
    Mientras leía tu hilarante historia no llegaron a caérseme las lágrimas, lo confieso, pero reír me he reído a mandíbula batiente y hasta puede que con boca de rabada.
    ¡Mi madriña querida…! Los humoristas televisivos dan verdadero “noxo” a tu lado.
    Me pregunto por qué los sacristanes dan tanto de sí como protagonistas de chistes…
    Conozco unos cuantos: el de la beata y el niño de san Antonio, el de la pluma estilográfica del cura, el del Espíritu Santo y el sacristán, el de la taza rabela…
    Pero si no se cuentan en gallego no tienen gracia.
    Unha aperta dende lonxe co desexo de que te deixes ler un pouco máis. As túas entradas alumean as horas baixas.

    1. Apreciada Carme:
      O que ti comentas sobre a bandexa lucindo os billetes, xa o inventar aquí o abade Camilo, aquel prócer castrense que impoñía as costumes a modo autócrata, facendo saír a Rosario da sancristía lucindo billetes verdes. E nada do discreto truel onde cada un botaba o que lle ditaba a conciencia ou o bolsiño. Desta maneira coercitiva como era a bandexa, o que conseguía o cura e desprezar os exvotos que as asiduas consumidoras de auga bendita lles vertian no truel; que si a igrexa tivese un verdadeiro afán de instruir os fieis, debería montar un museo de esmolas estrafalarias, onde ao miralas as familias sentiríanse emocionadas diante delas.
      Ah…! Miara a chave do noso reloxo! Mira…! os botón do chaquetón da mariña de meu pai! Mira…! A chumbada do liñón das fanecas! Mira…! Unha tapa de Cola Cao…
      Unha perda Carme. Unha perda.
      Abrazos on line, dende o Eitón.

  6. Noso querido Mingucho; non sei si teréi ben os ollos para poder contestache, póis téñoos empañados polas bágoas de tanto rir co teu gracioso artículo.
    Mira que me fixo rir a gargalladas; ata J.M se achegou a ver que me acontecía.
    Eres o demo en persoa. Nunca tería imaxinado o das chapas da cervexa e os medallóns de salchichón no truel do sacristán. Ai, que risa !
    Outro día cóntoche eu o do sacristán de san Roque que tamén é moi bo. Ahora teño medo que se me queime a empanada.
    Moitos biquiños dende o confinamento do brañal ata o do porto.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *