Lembrando o dueto de PJ Harvey e Nick Cave

5099909572423Gonzalo Trasbach. Os que gustamos da música pop contemporánea tamén nos interesamos polas rexoubas que arrodean os nosos cantantes ou grupos favoritos e coñecemos os medios para conseguir este tipo de informacións ás veces un tanto banais, pero que dan moito xogo. Pois ben, hoxe imos escribir sobre un rumor do que se falou dabondo no seu tempo. Fai 25 anos que se soubo que Nick Cave, o líder dos Bad Seeds, e mais Polly Jean Harvey viviron ao parecer unha relación amorosa bastante turbulenta, que terminou rachando coma unha camisa esgazada. Naqueles días, a noticia afirmaba que a relación rompeu porque el estaba cheo dela. Pero agora que se vai celebrar o 25º aniversario do famoso dueto que os dous protagonizaron no 1995 no disco “Murder Ballads” de Cave, o australiano vén de recoñecer nunha entrevista que quen rompeu a relación foi a de Yeovil (Somerset-Inglaterra).

Nunha entrevista realizada a finais do pasado ano, Nick aclarou deste xeito aquel asunto: <A dicir verdade, eu non deixei a PJ Harvey. Foi ela quen me deixou a min. Lembro que estaba sentado no chan do meu piso de Notting Hill (Londres)  e que o sol entraba pola ventá (ou non, que sei eu?). Sentíame ben e disfrutaba porque tiña por noiva unha cantante preciosa, moza e chea de talento, cando de súpeto soou o teléfono. Collino. Era ela. Dixen ola! e ela só dixo que quería romper comigo. Preguntei por que. E respondeu: simplemente, acabouse. Levei unha sorpresa tan enorme que case se me caeu a xiringa>.

Nick Cave And PJ HarveyCorría o 1995 cando PJ Havery se pechou nunha casiña en Yeovil (Somerset) para gravar “To Bring You my Love”, o seu primeiro disco en solitario, o que lle daría fama na escena musical internacional, nunha época na que as cifras de vendas aínda contaban moito. Sabemos de sobra que nin entón era nin agora Harvey é unha best-seller, senón máis ben case todo o contrario. Pero estamos falando dunha artista de culto, unha muller cuxa música resulta mesmo escura para unha boa parte da súa parroquia de fieis admiradores. Os seus acordes negros como á de corvo e unha voz estridente non son facilmente asimilables.

Con todo, as cifras de vendas, un millón de copias en todo o mundo, avalaron o álbum, o primeiro que editaba a volcánica cantante de Somerset. En UK vendeu 100.000 exemplares, unha cantidade que naqueles anos equivalía a un disco de ouro. En USA colocou só 375.000, un número modesto. Pero en revistas de moi estimada reputación como Village Voice, Rolling Stone, USA Today, People, e nun xornal tan ilustre coma o New York Times, catalogárono coma disco do ano.

Tres parecen ser os aspectos que outorgaron ao álbum un carácter fundacional. Un dos motivos é estritamente musical: o son de Harvey era tan orixinal e a súa aposta tan inédita que mesmo gañou á veterana Patti Smith para a súa causa. A musa do punk neoiorquino, segundo se ten contado, mesmo santificou á británica ao bautizala coma a súa auténtica sucesora, un trono no que máis tarde a crítica sentou un bo lote de distintas artistas.

 Mais a súa imaxe tamén contribuíu á expansión do disco: durante a xira promocional foi cando se fraguou o mito da diva de Somerset, e a icónica estampa que tempo despois se converteu nun chupa-chups para as revistas de tendencias: a súa silueta recortada no medio dos escenarios nos grandes festivais de todo o mundo, aos que se subía cun minivestido de raso encarnado e os seus beizos pintados cun moi persoal carmesí disposta a comerse o mundo, a berrar a súa rabia e a súa furia de mil Rrrriot Girls xuntas. A súa feminidade sobresaía aínda máis porque sempre se facía arrodear de músicos de mediana idade que vestían traxes escuros e que se diluían diante da súa irresistible posta en escena. Un dos músicos era Mick Harvey, guitarrista dos Bad Seeds de Nick Cave.

Nick-Cave-and-PJ-Harvey-monster-children-1068x571E é neste apartado onde xorde o terceiro motivo polo que “To Bring You my Love” ten unha especial carga simbólica. Foi nesta etapa cando mantivo a relación amorosa con Nick. Ambos artistas foron na metade da década dos 90 a parella máis icónica da chamada escena indie. Non se paseaban polas alfombras vermellas como facían as celebrities do brit-pop no seu día, nin se deixaban fotografar polas revistas do corazón na intimidade das súas casas, pero os fans de ambos os dous sabían que había algo misterioso na forza creativa de cada un deles e como podían retroalimentar os seus talentos, o que os transformaba en algo máis que un dúo: conformaban unha especie de buque insignia musical naquel momento.

Estiveron xuntos pouco máis de dous anos. E cando romperon, a prensa, por suposto, contou a historia seguindo as pautas convencionais heteropatriarcais: el deixouna. Houbo que esperar 25 anos para que el confesase a verdade, a que narrou Nick Cave nos últimos días do 2019 nunha entrevista con motivo do aniversario do dueto que interpretaron en “Murder Ballads”. A negra sombra das drogas sobrevoa “To Bring You my Love”. Pero PJ Harvey nunca aclarou se a ruptura se debeu ao uso dos estupefacientes, nin se estes tiveron influencia, dun xeito ou doutro, no seu primeiro álbum en solitario.

8 comentarios en “Lembrando o dueto de PJ Harvey e Nick Cave

  1. Bo día Gonzalo!

    Murder Ballads foi o primeiro disco que escoitei de N. Cave e ese dúo con P. Harvey tamén fixo que a descubrira a ela e me interesara pola súa música. A partir daí un mundo de cancións e discos marabillosos por parte dos dous. O vídeoclip ségueme estremecendo a día de hoxe, os dous sós, tan cerca, sen case tocarse e parece que son só un.

    Tés razón no que dis de PJ Harvey no escenario. A súa figura, miuda no medio de tantos músicos, impacta, enche, e consigue impoñerse por riba de todo facendo que só teñas ollos para ela.

    En canto a Cave, igual estou enganado, pero parece que a ruptura deixouno bastante tocado e inspirouno para The Boatman`s Call, o seu seguinte disco, bastante intimista por decilo dalgún xeito. En concreto, en Black Hair, parece que lembra a PJ.

    Nada mais, segue rexoubando! Saúdos!

    1. Moitas gracias amigo Roldeiro. É moi posible que sexa como ti dis. A chamada dos remeiros coma digo eu é un álbum fabuloso. Cando vou a Londres sempre visito o Oratory de Broupton Road, onde compuxo “Into My arms”, o tema que o abre. O pasado agosto cando fun ao festival de Paredes de Coura, lembreime moito de Nick Cave, recordaba aquela noite de fai 16 ou 17 anos cando fixo vibrar a toda a ladeira do fermoso recinto portugués ateigado de xente. Nunca esquecerei a súa figura vestida de riguroso luto movéndose coma unha fera no escenario. Saúde. Coido que Murder Capital acaba de publicar un novo disco.

  2. Querido Gonzalo:
    Asimilar tantos nombres es tarea imposible cuando la mente comienza a patinar. Sin embargo estoy aprendiendo un truco: cuaderno al canto y anotaciones ordenadas… Pero tus artículos implican, además, escuchar las canciones. Y eso es lo que he estado haciendo anoche.
    A veces te encuentras sorpresas, como me ocurrió con Schoemberg, padre del dodecafonismo, al que dediqué un buen rato ayer por la mañana y a fuerza de escucharlo me voy acostumbrando a su música. Y más cuando procuras enterarte de la temática de una obra: por cierto que “Noche transfigurada” -que escuché ayer- me recuerda en cierto modo la relación de Polly Jean Harvey y Nick Cave.
    He escuchado “The bring you my love¨ y hasta leído la letra traducida en varias versiones poco convincentes. Parece la canción de una mujer atormentada que busca el amor a cambio de la entrega total. Una música bastante monótona, a mi parecer, con una sofisticada puesta en escena. Sin embargo encuentro más alegre, más pegadiza, “Let England Sake”, a pesar de que el acompañamiento es casi un plagio -o me lo pareció- de otra canción de la que no logro recordar el título.
    También he tenido que acudir al diccionario para enterarme del significado de “rexouba” porque el que yo le daba no encajaba para nada en el contexto.
    Que tu enclaustramiento resulte llevadero, aunque pienso que en Galicia no es comparable con el de Madrid.

    1. Buenas tardes, Carmen. Antes de nada muchas gracias por la dedicación al artículo. Y al esfuerzo que haces para escuchar unas canciones que poco o nada tienen que ver con tu formación musical. Creo que hablar de “plagio” es algo fuerte, pues . En fin, esta es la música que nos gusta a algunos, que no somos expertos en nada, de nada. Buenas noches, mucha salud y que puedas salir pronto a pasear por las calles de tu ciudad.

      1. Disculpa Carmen, no sé que pasó pero despareció un trozo del texto. Decía algo así como que en nuestros días ya casi nadie es original. Todos “roban” a otros y viceversa: una nota, una metáfora, una imagen, un título, un acorde…

  3. No sé que me pasa con este ordenador que me traga las respuestas sin acabar de escribirlas. Espero que ahora me deje hacerlo para no darle doble trabajo a Antón.
    Pues sigamos:
    Te estaba comentando que conocemos muchas palabras por transmisión oral y de un lugar cercano a otro, a esa palabra ya le damos otra voz y que ese término de “rexouba” me ha gustado.
    Creo que ha quedado claro el porqué la de ( Somerset ) dejó a Nick, fíjate si le afectó el conocimiento de tal hecho que el instrumento que estaba manejando se le fue de las manos. Lo cuentas con mucha ironía y muy bien, querido Gonzalo.
    Me ha complacido leerte de nuevo. Ya me gustaría tener esos conocimientos musicales para poder decirte algo sobre la de Somerset pero, con nombre solo conozco a Somerset Maugham, el escritor británico del cual tengo unos cuantos libros.
    Un abrazo virtual, querido amigo, y hasta la próxima.

  4. Querido Gonzalo:
    Me ha gustado mucho esa expresión que empleas para decir que a los fans nos gusta conocer los entresijos de la gente que nos atrae, me refiero a la palabra “rexouba” ya que nunca la había oído. Ya lo ves, tan cerca los unos de los otros y cada pueblo tiene su término o vocablo.

    1. Boa tarde, amiga Magdalena. Gracias polo teu comentario. En canto a palabra “rexouba” coido que se emprega bastante por aquí e por Taragoña, entre outros sitios. Pero o mérito non é meu. Anque a coñecía, quen ma recomendou foi unha amiga que me revisa os textos en galego, pois acostumo a cometer moitos erros. E a min gustoume a súa recomendación, encaixa moito mellor no escrito que o meu “murmurio” ou algo así que tiña posto. Bicos e apertas.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *