Vellos costumes

talonario-de-facturasMarina Losada Vicente. Eran outros tempos, cando non existía Internet nin os envíos masivos de Pdf. A documentación dunha empresa tiña que levarse, necesariamente, en man ás asesorías para poder tramitar as obrigas sociais e fiscais. Por iso se celebrou tanto na vila que unha veciña abrise aquel primeiro despacho no centro urbano.

Paco escudouse na idea de agochar as súas finanzas para empezar a súa andaina empresarial cunha asesoría da capital. Para isto cumpría, segundo lle matinou á súa muller, que lle levasen as contas persoas que non che coñecesen de nada. Cos anos, a asesoría coa traballaba Paco abriu unha delegación na vila, mais el continuaba indo á capital, por aquilo de non perder os bos costumes. Como non fora quen de sacar o carné de conducir, Paco tiña de man un taxista amigo.

O de ir e vir non apuraba tanto a súa muller, Olegaria, que percibía que regresaba algo máis relaxado, pero si o pago da carreira, que ás veces botaban na volta o día enteiro e a “receita” do taxi era algo avultada de máis. Aquel trimestre, Olegaria, prevendo a cantidade que ían ter que pagar ás arcas tributarias, afanouse en atopar facturas de gastos. Presentouse na parada e esixiulle ao taxista que lle fixese facturas das viaxes do seu home, que sendo estes recados para visitar a persoal profesional cualificado, así o definiu, tiñan necesariamente que desgravar.

O taxista, ao que non lle facía graza algunha ter que pasar a “A” os importes das súas viaxes máis gorentosas e secretas, espétalle na cara:

-Perde coidado, que se as “profesionais” do Pombal, ás que vai visitar Paco a Santiago -léase nun ton ben retranqueiro- lles dan factura, eu tamén lla dou.

4 comentarios en “Vellos costumes

  1. Os libros non se moven sós dos estantes e adícanse a coller po se non hai man que os abra. Eu teño algunha frase na cabeza, algunha anécdota, máis non teño nome do autor ou autora, título do libro, nin nada con que apuntalala. Dubido se a lin ou se a escoitei… Menos mal que conto coa propia experiencia e coas cousas que tiveron a ben”secrearme” outras mulleres, buscando o regazo das confidencias.
    Estaría encantada de visitar esa biblioteca, Magdalena! Bicos

  2. Querida Marina, non é cuestión de memoria – que por certo vai de capa caída – e de orde. Eu teño moi pouquiñas virtudes, pero esa, sí que non me falta. Eu penso que como sempre tiven as costas cargadas de responsabilidades, eso axudoume moito a non perder tanto o tempo.
    Cando este período tan irregular varíe un pouquiño para ben, xa sabes que estades invitados a vir por aquí para ver a miña biblioteca.
    Acábame de dar unha idea Pilar Sampedro. Vou a dicirlle a J.M que me faga unas letras moi grandes pintadas en dourado donde poña: LIBRODOURO.
    Qué che parece?
    Moitos biquiños, queridísima Marina.

  3. Boa tarde Magdalena: sorpréndeme cada día máis a memoria que tes e a rapidez en atopar unha historia, ao fío de todo tipo de texto. O da bicicleta lémbrame que estivo mal vista nas mulleres precisamente por cuestións hixiénico-sexuais, naquelas mentes que todo o maliciaban. Bicos

  4. Querida Marina, sabía que esto iba a ser cosa de un corazón infiel y que el azar iba a intervenir graciosamente.
    Me imagino que al llegar a casa, lo que se armó en el Concilio de Nicea al hablar de la divinidad, se quedaría en pañales, y eso que allí se armó “la de Dios es Cristo”.
    Para echar canitas al aire, libre del marcaje de su señora Olegaria, tendría que ir en bicicleta como hacía Pachi.

    “Dime Pachi ¿cómo puedes dejar preñadas a todas las nenas de los alrededores ? Y Pachi que era muy pragmático, le respondió al cura: “Porque tengo bicicleta”.

    Muy bueno, Marina, siempre lo paso genial contigo.
    Besiños palmeiráns.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *