Pilar Sampedro. En 2017, este artista realizou a exposición Parábola da Abundancia no Museo do Pobo Galego. Era o testemuño do que el e Terry Berkowitz fotografaran e gravaran en vídeo, ao longo dos veráns de 2014 e 2015 na costa galega: os grupos de mariscadoras que fan do mar unha leira na que recoller a colleita. A obra falaba da “potencia simbólica desta dura actividade colectora e ancestral, levada a cabo case por enteiro por mulleres como xeito de complementar a economía familiar, xusto na fina liña divisoria e flutuante entre o mar e a terra firme como unha fermosa alegoría da dependencia do ser humano coa natureza e, en definitiva, da benevolencia dunha das costas máis bravas de España.” Naquela ocasión acompañábano a comisaria da exposición Mercedes Rozas, o escritor Fernández Naval que falaba deste “andar ao mar”, e unha mariscadora poeta que puxo versos ás imaxes e restos de lixo que ameazaban con acabar co patrimonio e a riqueza mariña e foron trasladados ao claustro de San Domingos de Bonaval.

Agora expón xusto enfronte, no edificio de Siza, no contedor contemporáneo, e faino baixo o título de Crebas. As crebas veñen sendo o que queda na praia despois dun naufraxio. Así, o artista recolle con este título os restos ou pegadas dos acontecementos que o teñen impresionado nos últimos séculos, a través de pezas que van dende o 1976 ao 2016. Partindo do suposto de que a historia da humanidade se pode mostrar a través dos obxectos, nun diálogo no que a natureza se ve invisibilizada detrás desta cultura tecnolóxica que el recolle e expón en salas de arte. As cousas como acumuladores de significados nunha metáfora permanente que mostra a través de series que recollen eses tempos que o fan pensar, e nos mostra baixo os títulos seguintes:

“Feminicidios (por arte interposta)” lembrando o Congreso Eucarístico de 1952 cando alguén entra de noite no Museo de Arte Moderno de Barcelona e acoitela pinturas de espidos femininos. “TIPO I (na escala de Kardashov)” amosando como o modelo económico de medre constante e a percepción do mundo como fonte inacabable de recursos acaba como unha depredación constante do planeta e a destrución da vida; faino a través da mostra de “A cidade dos alemáns” (unha mina de volframio en Casaio) e o complexo baleeiro de Caneliñas, dúas arquitecturas en ruínas que conteñen un gran peso histórico. “A campá hermética, espazo para una antropoloxía intransferible”, unha monumental instalación que pode lembrar un gabinete de marabillas, nunha colección que só pode rematar coa morte do artista e consta dun amontoamento de pezas que vai recollendo ao longo da vida, representando aquilo que o conmove consciente ou inconscientemente; situada no Triplo espazo do CGAC, ten moito que ver coa guerra e a violencia, co home e o seu mundo simbólico de coches e armas coas proxeccións e ruídos envolvendo aos observadores. “A historia do século XX en cores”, cunha serie de imaxes relacionadas coa publicidade e a propaganda, os mitos e as grandes mentiras que crean un mundo na superestrutura, estampas que nos falan de momentos fundamentais. “Sofía e o abismo” recolle as obras que o mar da Costa da Morte devolve, en estado deplorable, despois de que o artista botara ás augas libros da súa biblioteca.

Ecoloxismo e pacifismo. Estudo crítico da Historia a través dos seus produtos. Comparación entre as relixións e o marxismo… todo pode lerse a través dos obxectos, pinturas, fotografías, vídeos e instalacións que, nestes días, se mostran no CGAC.