María Xesús Blanco. Cando miña nai decidiu que iamos visitar ao meu pai a Bergen, sentín unha sensación moi forte. Como se as burbullas dun caramelo líquido estalasen no centro do meu estómago. Tiña moitas ganas de ver ao meu pai. A Paco, que é como o coñece todo o mundo. Que xa ía para dous meses que o Instituto de Recursos Naturais o mandara tan lonxe. E outras tantas de subir a un avión. Subir, subir xa subira cunha excursión do cole cando empezara a Primaria. Como molara! Todos metidos na cabina de mando. E Fabián e eu a sentarnos na cadeira do piloto. A tocar a panca de engalase, os botóns do acendido. E o Chuflas a mirar de esguello aos auxiliares do voo. E a alardear. Porque presumir e alardear é o que máis lle gusta ao meu peor inimigo. Logo o aeroporto de Labacolla coñecíao como se fose a miña casa. Que se temos que levar á tía Maruxa que se vai para Londres. Que se imos recoller ao curmán do avó Xosé que vén do Brasil.

            Pero o de voar era outra cousa. Era a primeira vez. E todo grazas ao Instituto de Recursos Naturais da Universidade de Santiago de Compostela. Máis a esa investigación conxunta coa Universidade de Bergen para repoboar os ríos e os mares do noso continente. Porque os nosos ríos xa non teñen salmóns nin troitas. E no noso océano cada día hai menos peixes.

            — Corre Alberte, que imos chegar tarde.

            Tarde dí ela. Non pensedes que é a miña culpa. E que Sara, a miña nai é unha tardeira. Ademais hoxe erguinme ás cinco da mañá, ou sexa quince minutos antes de que soara o espertador.  E mamá, dorme que te dorme. Como vivimos en Santiago e só a dez minutos do aeroporto, pois a enredar con cousas sen importancia. Sempre pensa que lle da tempo a todo e chegamos con apuro a todas partes. Cando chegamos, claro. E iso que papá lle regalou un reloxo cuns números ben grandes, moi romanos, e moi serios, para que lle puxeran un pouco de respecto. Pero parece que iso non lle afecta.

            Que medo cando empezou a engalar o avión! Gustáronme máis as baixadas que as subidas E falo en plural porque tivemos que facer escalada nun aeroporto catalán. E tamén en Oslo. Toda unha vida sen voar e agora tres veces no mesmo día. Como lle ferverán as maldades a algún cando se decate. A chegada a Barcelona foi espectacular. Como cando baixas polo tobogán da praia de Coroso a toda mecha. O avión da un xiro de cento oitenta graos e ponse enriba do mar para iniciar  a aterraxe. E comeza o descenso. Cada vez baixa máis e máis. E de súpeto tes o Mediterráneo enteiro diante do teu nariz. Houbo un momento en que me vin viaxando para sempre co capitán Nemo e o seu Nautilus.

            O que máis prestou foi estar no aire, aí tan arriba vendo as casas como se fosen un xoguete. Como a maqueta que hai no edificio onde traballa meu pai, alí na entrada, que están todos os ríos e rías de Galicia. Claro que dende tanta altura viamos Galicia enteira e parte do estranxeiro. E as nubes queréndose meter pola ventaíña. Parecían “gominolas” de prata. Grandes e esponxosas. Como as que lle gusta comer a Noa. Outras simulaban levar ao avión. Nunha alfombra de nata montada a medio facer. Nunha alfombra de nata esparexida.

            O que non vín foi paxaro algún. Nin o arco da vella coas cores dos setes mares. Mamá di que o arco da vella queda moi abaixo e que os paxaros non voan tan alto. Alto, alto si que estabamos porque despois xa non viamos nada. E xa arriba de todo o ceo non parecía ceo. Non era azul e estaba moi raro. Era xa case o espazo exterior pero sen estrelas. E sen planetas. Se cadra é o lugar onde está a nada. Ou o infinito. Ou as partículas elementais. Que como son tan elementais non se ven. En fin, eses conceptos estraños que nos explican no cole. Que non son capaz de entender. E que os comprenderei para o curso que vén. Cando empece a Secundaria. Ou iso é o que me dixo a profe Celia.

            Sentindo a proximidade do espazo estelar. E sabendo que a esa hora o Chuflas estaría dando voltas arredor do patio co neuras de Gumersindo. “Veña, vinte voltas sen parar”, estaría dicindo o profe de Educación Física sentado no seu tallo. Aí a sufrir! Que o Chuflas é moi lacazán de Deus e o que menos lle gusta é correr. E ao Gumersindo tenlle moito respecto porque é amigo do seu pai. O Chuflas xa sabedes quen é. Si, si, ese que te mira sempre de esguello. E que está todo o día gabándose do que ten e do que non ten, presumindo do que fai e alardeando do que non fai e temos que facer os demais.

            Cando chegamos ao aeroporto de Oslo xa case era mediodía. Aquí si que tivemos que correr para non perder o enlace a Bergen. Ás catro da tarde aterramos na cidade máis chuviosa de Europa. E alí estaba Paco, esperándonos, coa vestimenta correspondente á climatoloxía local: gabardina, paraugas e botas de auga.

            — En abril augas mil. Pois aquí as augas son mil en maio e case todos os días do ano — dixo meu pai , saíndolle unha rima sen querer. Iso si, despois de darme unha aperta ben forte, erguerme no aire e darlle un bico na boca á miña nai, como nas películas románticas.

            A verdade é que chovía con ganas e fomos dereitos ao hotel onde se hospedaba papá. Pareceume unha cidade gris dende a fiestra da habitación. Sentíame tan canso que despois de cear boteime enriba da cama. E co murmurio das voces quedei durmido de bruzos. E cos zapatos postos. Durmín coma un leirón. Soñei que o Fabián e eu loitabamos contra os viquingos nos mares do Norte. E un dos viquingos era a cara do Chuflas cun corpo de home. Tamén soñei cos ollos dunha serea inalcanzábel. E polo cristal das súas lentes esvaraban dúas bágoas. Máis eran bágoas de risa. Eran os ollos burleiros de Noa. Espertei tarde co ruído dunha banda de música e coa voz da miña nai facendo eco.

            —Alberteeee, Alberteeeee!!

            O primeiro que vin foron os raios de sol que alumeaban toda a habitación. Vaia sorte. Trouxemos o bo tempo connosco. Cando saín á rúa sentín unha sensación moi agradábel. O aire non ulía a asfalto. Nin a voaxa fumeante. Ulía a campo mollado. A mar. E a salitre. Despois de almorzar, papá levounos polo peirao que flanquea o fiorde pola marxe dereita. Entre preguntas e risas falabamos dos lugares polos que pasabamos. Que se as construcións medievais de madeira que pertenceran a Hansa (que si, que o escribín con h), que se Bergen fora capital de Noruega, que se nesta cidade hai poucos edificios, que se non hai lixo no chan, que se abondan as árbores e as casas.

            — Que si bla, bla … Que si bla, bla …. E onde hai un museo de barcos viquingos?

            — Pois creo que hai un en Oslo.. E un pouco máis de respecto e atención ao teu pai! Aquí non hai Alberte! De todos os xeitos seguro que as tendas  teñen reproducións en pequeno! Tamén podemos ir á outra marxe do embarcadoiro. Ouvín algo dun drakar museo.

            — Reproducións nas tendas? Pois eu non vexo máis que bonecos  e debuxos de trolls por todas partes. Nos parques, nos escaparates … Ata nos paraugas. Bergen está invadida polos trolls- dixen cun ton mequeiro e de desilusión.

            Pero Paco seguiu co seu discurso de conferenciante. E desviando a conversa como fan todos os maiores cando lles interesa. Foi cando me apercibín de que miña nai non estaba. De que desaparecera. Aínda que non me estraña. Co rolo que nos estaba botando papá. Atravesamos un mercado de peixe. Aggghhh..que noxo, que noxento, que agghh.. E collín o brazo de Paco . “Pero onde se meteu?” Pois onde vai estar. Ollando os postos rueiros. Estaba absorta. Diante dunha alfombra chea de cousas raras. Parecían usadas. Unha impresora, uns patiños de goma, unha maleta de madeira, botellas sen tapón, bonecos de trolls …

            — These are presents from the sea —dixo o tendeiro longueirón.

            Será o que non é porcallada, pensei. Pero hai bonecos de trolls no inmenso océano? “Regalos que arroxa o mar” E por que os quere cobrar? “Porque agora son del e porque están reciclados” Pechade a boca que vos vai coller un frío. Pois si que é listo o tipo este. Cando llo conte ao avó Xosé. Coa de cousas que atopa el cando vai pasear pola praia de Balieiros.

            E no medio dun barullo de xentes altas e louras sucedeu o inexplicábel. Aconteceu algo marabilloso. Os meus ollos cruzáronse cos ollos esmeralda dunha serea cun sorriso agarimoso. Dunha serea con cabelos rebuldeiros. Quedaron inmóbiles. Mirándome. Non o podía crer. Estarán mirándome a mín? E a súa boca quixo falarme. Isto si que era un  agasallo do mar. Fun eu quen torcín a vista. Seguro que era o meu maxín soñador. Papá, canso de tanta barafunda, colleunos aos dous do brazo e dixo:

            —Xa viremos pola tarde. É hora de ir comer .

     De comer con moita calma, e de se fartaran os dous a tomar cafés e falar, falar e falar.

Porque falar e contar contos é o que máis lle gusta do mundo a miña nai. Máis aínda que percorrer postos nos mercados rueiros. E como no seu traballo non pode facelo. Ou pode pero moi pouquiño. Xa que ten que estar moi concentrada. Porque Sara é hixienista dental. Ou sexa. Que ve bocas abertas todos os días. Pero en silencio. Logo ten que atender, como fago eu no cole. E seguir as indicacións de Elisa, a dentista. A súa xefa.

     Mira que se ría Paco cos contos de mamá. Había tempo que non os vira rir tanto. Iso si, a min facíanme un pouco de menos. Ata que berrei, berrei e berrei

            — Quero ver barcos vikingoooooos!!!

            E a xente do café quedóuseme mirando como se fose un extraterrestre.

            — Queres calar! Barcos, barcos, barcos! Como se non viras un barco na túa vida. Mira que es teimudo. Anda, anda… Ponte a cazadora e imos —dixo miña nai  coas fazulas arroxadas.

    Barcos vin moitos. Porque imos moitas fins de semana a ver ao avó Xosé que vive en Corrubedo. Á súa casa, que está na zona de Balieiros, na estrada do Faro. E cando sentamos algunha tarde nas rochas a pescar, que nunca pescamos nada, pois ves barcos ben diferentes pola estrema do mar. Ao meu avó gústalle chamar así o horizonte. A Estrema do Mar, E di que o arco da vella ten as cores dos setes mares. E que meu avó foi mariño mercante. E viaxou polo mundo enteiro. Uf!! E no porto de Ribeira xa non quero nin contar! Pero barco viquingo só vín o de Catoira. Unha vez que me levaron á festa que fan alí, no verán. Ese co que representan o desembarco viquingo. Ver o que se di ver, pois tampouco se pode dicir que vira moito. E o que ía de Erik o Roxo, pois roxo roxo non mo pareceu. Se foi só un momento. E estaba tan lonxe. E moi apertados. E mamá púxose moi cabezona. Que ía moita calor. Que non lle gustan as aglomeracións de xente. Cando lle convén, claro. E agora que viaxei á terra de Erik pois xa vedes o panorama. Ademais prometinlle a Fabián que lle levaría un drakar auténtico. Que o Fabián é o mellor amigo do mundo. E colecciona barcos piratas. E ten un libro impresionante de contos en relevo. Un libro chulísimo de piratas viquingos chegando cos seus drakars ás Illas Hébridas. E outro no que sae loitando o seu fillo, O  Roxo, en América. Si, si. Ese que se chamaba Leiff Eriksson. Seica descubrindo América cinco séculos antes que Colón. Se un xa non se pode fíar do que lle contan na escola. Un barco para o Fabián. E outro barco para mín. E a pasarllo por diante ao Chuflas. Malia que non saiu do noso barrio na súa vida. E está todo o día a presumir e a alardear. Que é un sabichón e un caprichoso. O conto foi que esta tarde non fomos ver ningún barco viquingo nin nada parecido. Porque o  meu pai dixo que non sabía se estaría. Que xa era tarde. E que mañá sería outro día. E miña nai quería ir no funicular e ver todo Bergen e o seu fiorde dunha atacada. O conto era que Paco estaba por contentar máis a miña nai   ca min. Así foi como me fun facendo á idea de que non ía ver nada do que me apetecía. Que xa había un traxecto marcado. E que non contaban as miñas opinións. E pensei para min; ”Psss…vai ser mellor relaxarse e deixarse levar. Tampouco o estou pasando tan mal”.

     Ao fin acabamos vendo unhas vistas espectaculares no alto dun outeiro. E o fiorde da cidade era tal como o definira meu pai: un río de auga salgada. É que meu pai explícase moi ben. Nótase que imparte cursos. E conferencias.

     Cando entramos no funicular para baixar, un home dirixiuse a papá en inglés. Parecían coñecerse. Ían acompañado dunha muller e dunha rapaza. A rapaza dos ollos esmeralda. Non podía ter tanta sorte. De súpeto o latexo do corazón a mil e só tiña na cabeza un desexo perenne de mamá: ”Practica o teu inglés. Practica o teu inglés. Así que tentei abrir a boca para dicirlle “Hello. What is your name? My name is Alberte. E nese intre oín con claridade: “¡Hola! ¿Que tal?. Me llamo Karen”.

            En dez minutos estabamos os seis sentados nunha terraza. E en dez segundos empapados por unha chaparrada. Pois si que me durou ben pouco a boa sorte. Paco e o pai de Karen, Dag, foron correndo a pillar uns paraugas a unha máquina expendedora. Si unha máquina desas, como as de tabaco pero de paraugas.  Foi cando falaron de facer unha excusión todos xuntos.

            Dag era un veterinario de Oslo . Era compañeiro do meu pai no proxecto ese de colaboración entre continentes. Non. Mellor dito entre países do mesmo continente. Si. Nese proxecto para evitar as enfermidades e as mortes dos peixes por mor das barbaridades que cometen os homes ea s mulleres deste planeta. Uf! Que frase máis longa me saíu. Case quedo sen respiración. E a súa parella Unni, e a súa filla Karen, estaban aqui de visita, coma nós.

            Longa si que se me fixo a noite. Non durmín nada. Como ía durmir despois de saber que ao día seguinte iría sentado a carón de Karen! E de excursión ao Polo Norte! Ben xa sei que non foi ao Polo Norte, que foi a un glaciar. Pero a un glaciar inmenso que parecía o Polo Norte. Tan inmenso coma o seu nome. Esperade que mo deletrea mamá: J-O-S-T-E-D-A-L-S-B-R-E-E-N. Si ao glaciar de Josteldasbreen. Nunca vira tanto xeo xunto. E a súa cor non era branca branca. Case que azul clariña. Moi clariña. Estraña. Parecíase á cor do ceo que estou vendo agora dende o avión.

     Cando Karen sentou no asento do lado (naquel utilitario novo de sete prazas que alugaran os maiores) só tiña medo de que que escoitara o bom-bom do meu sangue. O bom-bom do meu alborozo percorréndome o corpo enteiro.

    Karen amosou entusiasmo falando español. O español que aprendía na escola. Eu tentei practicar inglés. E amosarlle palabras fermosas na nosa lingua. Pero son tímido. E ás veces cando digo algo, meto a pata. Como fixen con Noa. Fabián dime que podo resultar un pouco melindroso. Debe ser porque me gusta ler moito e escoitar música. E á miña cabeza dáselle por facer frases estrañas. E escribir cancións. Porén con Karen decidín practicar máis coa mirada. E coa risa. E penso que acertei. Porque rimos moito xuntos. E gozamos facendo fotos coa cámara dixital do meu pai. E mirándoas. Foi a excursión máis divertida que fixen nunca. Fotos nas que sae Karen, e nas que saímos todos, mirando eses montes tan altos e con neve nos seus cumes. Eses montes que son tan fermosos como os da nosa terra.  E que están rodeados de ríos de auga salgada. Coma os ollos de Karen. Por iso é unha serea tan bonita.

            CHSSS! Que mamá quedou durmida. E agora que estamos no avión definitivo que nos levará a Santiago imos deixar que descanse. A min ábreseme a boca e dóeme o estómago. E vou pechar o caderno de notas. Mamá di que son moitas as emocións. Estou desexando chegar para enviarlle un e-mail a Karen. Para dicirlle o afortunado que son por tela como amiga. E que sinto moita mágoa ao ter que volver. E iso que Karen fíxolle prometer ao seu pai e a Unni que este verán virían de vacacións a Galicia. E tamén por papá. Aínda que saiba que o verei en cinco semanas. Para o San Xoán que é cando acaba o seu traballo. Por que aínda quere saber un pouco máis sobre ás troitas e os salmóns, sobre a maioría dos peixes, en xeral. E sobre como podemos coidar mellor os nosos ríos e os nosos mares.

    Polo que non sufro nadiña é porque o Chuflas me quitara a Noa. Nin porque ese sabichón alardee e presuma do que ten o de que non ten mirándome de esguello. Nin porque Noa se rira de min cando aquela tarde lle entregara unha canción escrita por min chea de palabras melosas. Arestora só desexo descansar. E ver a Fabián. Que ao fin meu pai mercou un drakar para el. E outro para mín cunha tremebunda cabeza de dragón na súa proa. E contarlle todas as cousas que me sucederon na viaxe máis fabulosa da miña vida.