Marina Losada Vicente. Cando a coñecín tiña setenta anos. Tal como me presentou a súa vida, entendina nai solteira. Hai uns días atopeime con ela no paseo, moi desmellorada. O seu home morreu hai un mes. De que home me falas, ía preguntar, mais o instinto fíxome ser prudente. Mal como puiden fun arrincándolle a historia.
Sempre viviron na mesma casa. Tropezaban pouco, dado que, por motivos laborais, só pasaban xuntos algunhas fins de semana. Cando se xubilou, o home non foi máis que un inquilino ao que lle lavaba a roupa e lle facía a comida, sen mediar fala algunha, máis alá dalgún gruñido cando algo non era do seu gusto. Púxome un exemplo: cando el saía, entraba María na cociña e o que quedaba no prato, ás veces sen tocar, guindáballo ao porco, incapaz de aproveitalo. Unha sombra coa que non bater.
Resulta difícil dar voz ao desapego do mozo co que casou. Tal foi a cousa que xa hai tempo que se sente viúva dun home que, por ir á contra, se sentía solteiro. As liñas de separación xa se marcaron antes do sacramento, mais as cartas estaban botadas. O único vínculo coa sombra que arrefece media casa é un fillo que non entende nada. Tampouco atende.
O ano pasado, encamou e María pasou ser a enfermeira necesaria, abocada a enxaboar acotío un corpo que non gozara -se é que iso ocorreu- desde que fixeran o seu Albertiño.
-Bótase de menos, pobre! -oínlle dicir, mentres unha bagulla sincera se perde no pano da máscara. Pídeme desculpas, supoñendo que eu non lle atopo sentido ao seu desgusto, mais engánase. As sombras non se poden enterrar xunto cos corpos que as proxectaban. Quedan tatuadas nas paredes durante moitos anos, ata que chega un día que es quen de encalar a casa toda, tamén aquel presentimento que virou negro a noite que casaches. Seino.
Marina: Respecto a la lotera, no es ese el caso, porque esta amiga no necesitaría venderse a si misma porque resultaría muy cara para poder adquirirla dada su valía personal.
En alguna ocasión me ha pasado de no mirar el décimo, como lo dejo ver en la conversación que mantuve con mi hija. Por iso me pasou o que dis “do pai morto”. E como leva moitos anos morto… Non quero que volva a morrer de novo.
Unha aperta.
Marina: Cuántas parejas todavía se encuentran en la situación de Sombra…? Pese a eso, siguen viviendo bajo un mismo techo.- Por eso corroboro el comentario que hacen Carmen y Magdalena sobre lo que expones en tu historia, tan de actualidad en la sociedad en que vivimos.
Mi recuerdo desde el lugar de antes. Es por lo de Internet, por si acaso.
Por desgracia ocurre con frecuencia lo que tan bien expones en tu historia.
Hace más de cuarenta años solía frecuentar una cafetería de Pontevedra. Me llamaba la atención un matrimonio de mediana edad que siempre se sentaba en la misma mesa (parece que estuviesen abonados), uno enfrente del otro. El marido no levantaba la vista del periódico en toda la tarde, mientras que la mujer mira la calle a través de la ventana. Ni siquiera en el momento de tomar el café mediaba entre ellos palabra alguna. Estoy convencida de que esta mujer, lo mismo que la de tu relato, echaría en falta la ausencia del marido si llegase a desaparecer.
A quien eso le ocurra, ojalá salga pronto de su letargo y se dé prisa en encalar la casa entera sin dejar rastro de sombra.
Bonitos sueños.
O tempo é máxico. Acaba encalando a casa, mal que lle pese aos ausentes. Máis en moitos casos non evita que a dona perde a ilusión de ter un novo inquilino. Bo día, Carmen.
… a liberdade é unha arma cargada de futuro, ía a escribir, máis ben sei que Serrat escribiu “a poesía é unha arma…”, dado que a liberdade, cando chega a tempo de “liberarnos”, de deixar que actuemos baixo os nosos criterios, é en realidade a máis fermosa poesía. Máis se queda a sombra… non hai liberdade e, polo tanto, non hai poesía e tampouco futuro ditoso. Bicos, Magdalena.
La libertad, querida Marina, adquiere todo su significado cuando, después de perderla se recupera.
A los que llevaban tantos años matrimoniados con Dios, ni siquiera los unía la común expectativa de la cena. Por tanto, si ya se sentía viuda en vida, ahora que piense en los mejores recuerdos (aunque sean pocos) y a vivir lo que resta de vida.
Álvaro Cubillos de Aragón, hablando de un marqués recién enviudado decía :
El marqués y su mujer
contentos quedan los dos.
Ella se fue a ver a Dios,
a él le vino Dios a ver.
Moitos biquiños, querida Marina.