Ramiro Ouviña O. Bieito nunca rexeitou os costumes relixiosos impostos pola familia e as convencións sociais da época. Pasou polo catecismo, a primeira comuñón e a confirmación como quen pasa polos escenarios dunha obra irreal, gozando da fantasía, esquecendo o texto. A igrexa non o defraudou. En cada cerimonia ofrecíalle un novo e mellor motivo para o abraio. E adoraba a Semana Santa.
Na primeira misa do Mércores de Cinza, sentiu medo como non sentía nin escoitando as historias ao pé da lareira. A entrada no templo e o canto das ladaíñas mantivérono encollido ata a imposición da cinza.
Se necesitaba máis alento para a súa fantasía, atopábao de sobra no corpo martirizado do Cristo do Desencravo no cadaleito de caoba e marfil, no Paso da Sentenza ou no bico falso e malvado de Xudas.
Cando o nomearon axudante e máis logo encargado das poxas de cabezas, corpos, pernas ou brazos, o día grande de Santo Amaro, esforzouse en recordar as caras e os exvotos que cada romeiro poxaba. Sabía que algún día, diante del, íase producir o milagre, a fantasía, da curación.
Non sei se a fantasía abandonou a Bieito ou foi el quen se esqueceu dela. Que máis ten!
Pero pasados os anos, dando un paseo sen présa e sen rumbo, detívose na ponte de Santo Antón a apurar as últimas chupadas a un Ducados. Repousados os brazos sobre o parapeto, ollaba distraído o movemento da auga xunqueira abaixo.
Para cando Bieito quixo preguntar, o home que nunca antes vira xa desaparecera.
Ese remate da túa historia, Ramiro, tamén foi un pequeño milagre.
Qué tempos me fixestes recordar…
Teño gastado moita madeira dos bancos da igrexa onde me sentaba días santos e soltos. Agora cómoa co pan, quero dicir que, vou os funeráis e pouco máis.
Os fillos, despóis da Confirmación xa deixaron de visitar ao que preside o altar ca tiara e as chaves do ceo, que é o noso patrono de Palmeira. A neta, nin siquera recibeu un dos Sacramentos de iniciación como é o da Eucaristía. Os tempos marcan as modas e a maneira de crer, tamén.
Unha vez díxome don Manuel Carro Otero cando lle contei un sucedido a modo de milagre , “A mente ten moito poder, non foi san Benito, foi a túa mente”.
Quizáis don Manuel tivera razón, pero aínda que agora vaia pouco a igrexa e a maneira de pensar tamén mudara, cando vexo as noites estreladas sempre pensó en Deus.
O home da ponte que recoñeceu a Bieito coma seu afillado, alí estaba coma un milagre pequeno para sacalo da rutina e do abandono dos seus pensamentos doutros tempos.
Cariñosos saúdos, Ramiro, e un biquiño para a pequerrechiña.
Grazas polo teu comentario Magdalena. O bautismo adiantado na Ponte de Santo Antón foi costume moi crida na Pobra. O primeiro coñecemento que tiven dela foi por parte dunha muller que eu tiña por adiantada aos tempos escuros dos 60 do século pasado. E cautivoume dende aquela polo ben que representa esa mestura tan nosa de relixiosidade e paganismo.
Dareille o bico á Sabela