Fidel Vidal. -Velaquí estamos. Puchas sen cara nas cabezas sen corpo no que descansar.
-Mais con historias que contar. Ou descontar.
-Canto máis vellos son os recordos máis novas as vivencias nas que se apoian.
-Lembranzas de cando eramos novos…
-Uns vellos ateigados de vellas e esfareladas imaxes.
-Cada un fala por si.
-Ou polo demo celoso e maligno que levamos dentro.
-Non o dirás por min?
-De quen falo el sábeo ben.
-Porque che quitou a moza.
-Roubouma. Xamais llo perdoarei.
-Nada de roubo, caro amigo. A moza non era parva nin menor de idade.
-Pero presenteicha. Poderías agardar, digo eu.
-Eramos moi novos. Só importaban os feitos sen demoras no tempo.
-Escusas. Aínda que así fose.
-Namorámonos de súpeto. Só existía o xa, o agora mesmo.
-E aos demais que nos dean.
-Vivíamos o presente sen futuros interferindo.
-Falas como un auténtico mestre.
-Déixao. Estamos entretidos.
-Quen carallo é o do sombreiro? Quen lle deu vela neste enterro?
-Falades mesmamente como enterradores de recordos.
-Ao contrario. Lembramos tempos exquisitos e gozosos.
-Ou de sufrimento e rabia.
-Xa che pedín perdón. E a ela deixémola en paz. A coitada non está connosco para cho aclarar.
-A culpa foi unicamente túa, un sedutor e mal amigo.
-E se mudamos de gorra?
-Xamais. Que cha cambie o do chapeu.
Se ma facedes na Praia da Corna, que sexa ecuestre. Coma aquela da moza que anunciaba fai moitos anos o brandy Veterano. E cas catro patas do cabalo pousadas na area, porque cando están as duas patas dianteiras levantadas seique quere decir que o xinete morreu no combate, e eu quero morrer aínda que sexa escribindo, pero na cama.
Gústame a idea de Fidel de que sexa efémera (cos pes de barro) porque así desa maneira hai menos probabilidades de que os cans vian a levantar alí a pata.
E dispóis da broma moitas grazas a ambos os dous. Non sei se oístedes falar do “gusano auditivo” polo visto é que cando escoitas unha canción pasas todo o día cantándoa. Póis iso é o que me pasa a mín, eu quédome con ese gusaniño da interpretación, pero non me quedo ca ortografía. Así como teño discalculia para os números, así me bailan na cabeza as comas, puntos e o que se lle arrime. Xa me gustaría saber un cachiño da metade do que vos estudiástedes, pero iso sí, se falamos de vainicas, festóns e filtirés, en eso considérome bosa mestra.
Cariñosos biquiños para os dous.
Querido Fidel:
Vaia! Xa se me adiantou Magdalena con Wagner… Esta muller sábeo todo. Decididamente: hai que erixirlle unha estatua.
O malo das estatuas é que neste tempo tan veleidoso, con tanto cambio de opinión, a estatua en cuestión puidese aparecer transformada -poño por caso- no portal dunha horta. Haberá que pensar noutro agasallo.
Onte mesmo rematei de reler unha biografía -bastante “almibarada”, todo sexa dito- do citado compositor na que o pobre Hans von Bülow -cornudo marido de Cósima- queixábase con amargura de que o amigo da alma roubaralle a muller. O chocante do conto é que, cornudo e apaleado, seguía enviando cartos a cotío a Wagner para que poidese levar a cabo os seus megaloproxectos. Hai quen non aprende…
O sedutor da túa historia aínda tiña o detalle de pedir perdón.
Que soñedes fermoso.
De momento, querida Carmen, en relación á túa proposta de facerlle unha estatua a Magdalena, polo de agora e como ensaio, son partidario, como cativos cun caldeiriño, ir amasanso area con auga do mar, e montar unha súa figura na praia da Corna. Efémera, polo tema das mareas. Dese xeito cábenos a posibilidade de variantes.
Un amigo da alma queixándose con ama(l)gura de que lle roubasen a muller (sen alma). Só o corpo?
É un pracer saber que estamos atendidos. Boa sorte e moita sáude.
A cabeza, querido Fidel, é o mellor do corpo, aínda que moitos a intenten sacar por onde non hai espacio.
A gorra, aínda que o seu compañeiro e rival a queira mudar pola del, non servirá para enterrar os recordos do pasado; senón que llo pregunten a Isolda, que o seu amor con Tristán foi máis ben tristón.
Hai que recordarlle aos puchas sen caras nas cabezas sen corpos, que como dicía o filósofo, a felicidade é dos que se bastan a sí mesmos.
Temos que RECONOCER que a rEpUtAcIÓn tamén nos marca.
Moitos castos biquiños, querido Fidel. Teño que “recoñecer” que en gallego non me salía o palíndromo.
A felicidade, casta Magdalena, como dis ti que dixo o filósofo é dos que se bastan a si mesmos. A ser posible, digo eu, en boa compaña. Ante a pronta resposta desta palmeirá de pro “me quito el sombrero”, ou, neste caso, a pucha. Suave e virtual aperta cos meus desexos de boa saúde.
O RISO DO SIRO con EdUcAcIÓn.