Mariña Pérez Rei. Digo que podo baleirar o xardín de corolas e rosas que recendan a literario. Podo extraer a tinta máis mesta do ceo toldado cando o  primeiro temporal cruce a ría. Despois, escribir con ela palabras que recendan a unto e a suor. Tamén deshabitar certas urxencias que ten o corpo antes da desobediencia e da revolta, e establecer prioridades na boca do estómago; aínda calibrar o peso da páxina, o peso da palabra deitada a carón da realidade, a súa repercusión no aire da mañá que me observa, no sol outonizo que esfiaña para nós fíos laranxas. E son quen de deixar que soe a voz da denuncia coma a rápida mordida na mazá verde, logrando que se estremeza o verme (acubillado no seu seo, ladrón) mentres zuga do líquido novo.

Digo que podo deixar abandonada a miña voz poética á intemperie atlántica, finxir que non sei usar a tenrura das palabras, reprimir a dozura da imaxe; porque tamén son quen de imitar o soldado leal e disparar a rego cheo, sen protexer o corpo en cómodas  trincheiras de papel nin en edicións acolchadas.

Digo que teño á miña disposición palabras como fascismo ou  represión, e que as podo usar se me decido. Palabras feras, como abuso de poder e exterminio de lingua. Verbas que delatan certa carraxe instalada na gorxa. Existen, todos sabemos que viven entre nós. Son palabras hostís. Provócannos para que as escollamos e lles deamos forma de protesta: na boca, no blog, no folio, na escola, na prensa. Son urxentes e necesarias na carne da  súa pronuncia. Cospen o veleno e mais o antídoto.

Digo que podo baleirar o xardín de corolas e rosas que recendan a literario. Deshabitar outras urxencias que dormen na esquina do tempo, extraer a tinta mesta do outono do descontento e berrar palabras acusadoras. Digo que me pertencen, que podo usalas se me decido.