Xerardo AgraFoxo. Tal día coma hoxe, hai 80 anos, é dicir, o 28 de marzo de 1941, unha muller que se chamaba Adeline V. Stephen, encheu os petos da súa gabardina cuns croios e mergullouse no río Ouse, preto da súa casa en Monks House. Uns nenos atoparon o seu corpo dúas semanas despois, arrastrado pola marea, preto da ponte de Southease. Non fora a primeira vez que intentara tirar a vida. As sombras que a asañaban puideron con ela: pronto perdera os pais, o seu medio irmán George abusara dela e as relacións sexuais co seu home eran tan complicadas coma os seus amoríos coa promiscua Vita Sackville-West. Ademais arrastraba unha depresión que medrou ante a ameaza nazi sobre Inglaterra. Nin os seus espléndidos libros, nin a súa tarefa na editorial Hogarth Press que creara co seu home («Querido, quero que saibas que me deches a felicidade absoluta. Ninguén puido facer máis do que ti fixeches. Por favor, creme»), nin os seus amigos do Bloomsbury evitaron o que todos presentían e ela case anunciara: «Ás veces resoa coma un trono dentro de min o sentimento da total inutilidade da miña vida».
Neste fermoso e amargo libro de Leonard Woolf, amais de recordar aquela senlleira data do 28 de marzo de 1941, coñecemos os compromisos políticos da autora d´A señora Dalloway. Tamén comprendemos como era a vida entre 1939 e 1969, cando as escouras da Segunda Guerra Mundial seguían acesas. Hoxe, 28 de marzo de 2021, lembramos neste café literario a Virginia Woolf.
Agradezco saber de ese libro.
Me parece muy interesante la vida de esta mujer, con esa decisión tan terrible de un suicidio y de ese modo. También de ese círculo peculiar y del tiempo en que vivieron.
Un cordial saludo.
Javier
Bos días, Xerardo:
Fai pouco lín en algún sitio que a vida sempre se resolve en fracaso. Sempre, sen excepcións, ao final todo envellece, morre e non se cumpren os sonos.
Certas cousas non teñen explicación posible. están libres de argumentos e razóns.
Un gusto, coma sempre, AgraFoxo. Unha aperta.