Manequín

16562869-modista-o-sastre-cinta-profesional-equipo-de-medición-y-los-patrones-de-ropaMarina Losada Vicente. O corpo castigado no cuarto de atrás, onde a máquina Refrey e un anaco de espello do roupeiro vello. O corpo castigado a tarde enteira, sen que a nena fose culpable de algo ou de nada. O corpo castigado e a rabia, que a roía por dentro, apertada contra as paredes antigas do tempo, aquelas que aprende unha cando é moi pequena, tanto, que xa non fas memoria. A nai tenche contra as cordas, tic tac, tic tac, marca as horas a cinta métrica que colga do seu pescozo. Ti es o lenzo. Ti es o molde. Ti, o tear. Domingo non has protestar!, anuncia a noite, que xa chega. Estate queda, demo de rapaza, que non dou feito! A nai torce o fociño. Igual que ela faino a nena, mais procura que non a vexan, tampouco o espello. Xa verás na festa, como campas!

A mamá non aprendera o corte. Aquel vestido foi esculpido no seu corpo, ganduxado palmo a palmo nas costas, como outros antes, só que agora a nena xa ten formas, o que fai laboriosa a encomenda. Aquí unha pinza, collida con alfinetes que non dubidan en atravesar a pel, de non estar queda. Agora unha táboa. A xiz rosa marca no pano e marca no papo do brazo, sen que a carne se atreva a rechistar, que non caia ao chan, que escacha!

Dar a sisa, un misterio que as pedras tardaron en aprender. O pico do colo, diante e atrás, con tento de que a tesoira, co seu contacto frío sucando poro a poro a pel contida da mociña, cortase de máis e non tivera remedio. A lección está aprendida, nesa hora, mellor non alentar. E se a tea é das que pingan, ración extra de tila -a nai ponse dos nervios- para redondear a saia subida a unha mesa! Iso si, á catequese co vestido novo.

8 comentarios en “Manequín

  1. Atopaches a outra que tampouco concibe a vida sen música, cousa que nos ven de familia xa que a nosa avoa cantaba fermosas habaneras mentres traxinaba pola casa.

    Por desgraza a miña voz queda apagada cando outros falan alto ó meu redor, a causa dunha grave operación á que me vin sometida cando tiña 33 anos. Parece ser que daquela só me deron tres meses de vida, e xa ves… (Segundo o foniatra, o feito de que eu fale é un verdadeiro prodixio ainda que non chegue ó do de peito).

    A sorte é que procurei transmitirlle aos meus fillos e netos o amor pola música e cheguei a ter cinco ou seis ao mesmo tempo en conservatorios ou escolas de música. Con iso podes ter unha idea de como é unha reunión familiar que espero reanudar de contado.

    E aquí o deixo. Só a min se me ocorre escribir en galego. A cada paso teño que retroceder para correxir as verbas que fuxiron en castelán.

    Bonitiños sonos.

    1. Dáme a min que se comparto a miña outra paixón imos coincidir: Bailar! Tanto, que aprendín pronto a facelo soa e tan contenta. Deixei de esperar pola man que me sacase da agonía da pasividade estática, de ser como neste texto o manequín co que outros se moven. Bailei todo o que puiden e algo máis -o soto da casa é grande abondo para facelo-, máis agora son os xeonllos os que me poñen os límites.

      Ánimo co galego, Carmen! A práctica é todo! Bicos

  2. ¡Cuántos recuerdos nos hacen evocar tus vivencias!…

    Mi madre sí sabía corte y confección. De hecho fue una gran modista. Sin embargo yo llegué a odiar la costura, porque me tocaba quedar toda la noche sobrehilando, cosiendo forros, bastillas, picando solapas… A veces con varias velas, pues se iba la luz con frecuencia

    Lo malo es que a mí también me gustaba estrenar, pero mi ropa era “engalgada” a última hora. Recuerdo un baile de la Dorna en el que me presenté con un traje “saco” con las costuras de los lados cosidas a máquina y el resto hilvanado con un hilván fino. El cinturón -más abajo de la cintura, como estaba de moda-, sujeto con un par de puntadas, era un trozo de tela sin remate.

    ¡Y el abrigo…! Del abrigo mejor ni hablar: una especie de túnica sin forro ni ojales con un enorme botón en el cuello que sólo servía de adorno. Pero el mayor inconveniente era que sólo se podía doblar con el derecho para afuera… Menudo martirio sufrí pensando que alguien pudiese tirar alguna bebida por encima; porque, para colmo, el abrigo era blanco.

    Lo curioso fue que, pese a la confección precipitada, el conjunto resultó de lo más elegante.

    Anécdotas como ésta relacionadas con mi madre se podían contar a centenares. Si buscas en Internet el centenario de Carmen Fontao, encontrarás alguna graciosa.

    Un abrazo.

    1. Acabo de mirar en internet o centenario de túa nai e quédome co seguinte, que apunta La Voz: Aunque solo aficionada, aplica las técnicas vocales con la maestría propia de unha profesional. Encántame cantar! Máis a miña garganta é o punto flaco do meu corpo. Quedo sen voz en nada. Tamén me encanta bailar… En fin, alégrome de que túa nai tivera unha vida tan completa!

      No de estrear roupa a calquera prezo… por campar, arrabear! Bicos, Carmen.

  3. Ai que recordos, Marina!! Precioso artigo.
    Un día moi lonxano, cando tiña catorce anos, ao chegar da romaría de san Alberte topeime no comedor da casa cunha máquina que levaba o nome da primeira letra do alfabeto grego. Como non me gustaba coser mirei para ela coma se fose un bicho e díxenlle a miña nai que eu quería aprender a bordar. Así foi. A Alfa aínda hoxe está en activo, e non foi por falta de movemento, pero sempre estuvo moi ben acomerada a base de óleo como mínimo cada quincena.

    Sabes que o inventor da máquina de coser foi un sastre? era francés e tuvo que escapar pola chimenea para Inglaterra porque os seus compañeiros de oficio querían matalo pensando que ese invento acabaría co seu traballo. Morreu nunha buhardilla en Francia, arruinado.
    Logo o señor Singer aproveitouse do invento e foi una das grandes fortunas de Europa. Xa ves.

    Dar a sisa, a tea pingona, a pinza collida con alfinetes que atravesaban a pel, o pico do colo… Que recordos tan lonxanos e tan presentes aínda.

    Moitos biquiños, Marina. Graciñas.

    1. En Rianxo eramos de Refrey por que tiñamos unha emprendedora que daba clases de coser e bordar con esa marca. Hai algunha foto en internet na que se poden contar vinte mulleres sentadas diante da máquina coa labor. Agora é difícil atopar quen as repare, máis seguen presentes en algúns fogares.
      O do sastre non o sabía, máis non me sorprende. E o do señor Singer, menos.
      Bicos, Magdalena.

  4. Marina, o teu fermoso relato levoume ao día no que miña arranxou un pantalón do meu pai xa falecido para darme o primeiro pantalón largo. Tamén un domingo. O sinal da entrada “oficial” na adolescencia.

    1. Onte dixérome que me estou facendo maior, por un comentario que fixen: deixar de comer por ter comido, asunto concluído. Tamén me dixeron que unha demostración de ser maior, é que escribo moito da infancia. Para min que se enganan. Escribo da infancia para escapar de ser maior! É broma. Alégrome de coincidir nos recordos, pois na casa facíanse dun pantalón de adulto dous de neno! Saúdos, Ramiro.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *