Fidel Vidal. A escrita ía de opíparos xantares, de óperas e operacións a corazón aberto, á beira dun canal, quer dicir, na canle dunha escura e nocturna beirarrúa. Agardamos pola quenda literal dos manxares a mans de leiteiras con poxa. Ou literarios? Só había que deitarse á espera dunha espléndida sesión de prosopopeas experimentais, compartidas coa cirurxía especializada en especias que adoban a maxistral pitanza –pitos e frautas acompañando a escena- disposta e a disposición do público en xeral, incluída a tropa e aqueles impúdicos que non desdeñan sentarse, espelidos e espidos, á mesa mesta de abundante e boa lectura, comedia ou media codia en ensalada de letras e leitugas.

Entramos a ler, cadaquén coa súa esmerada educación de colexio de pago ou dos mesurados modais de escola pública. Non en balde era necesario manexar protocolo e cubertos para que a cerimonia resultase vistosa seguindo os canons de urbanidade. Así foi: harmónica e viscosa, cargada de bombo e pratos, de bombóns e partos para pillabáns sen ningunha formación acamédica nin académica, e iso que ía de tratamentos, de ti ou de vostede, de trata de negros e brancos en branco e negro, malia que os manxares amosaran cores vivas –viva El Rei!-, na varanda de cada fonte (surtidor de auga fresca con chorros de máis de vinte metros de altura), e das fontes de camaróns como apetecibles entrantes que acoden a unha festa patronal, nun alarde de final de luz e son. Igualiño a unha competición festeira entre parroquias veciñas a vida ou morte.

Entrei na lectura con ansias e fame de frases enxeñosas, agudas e ocorrentes. De tanto ler acabei consumindo o alfabeto, até non quedar vogal que levar á boca nin consonante coa que sonar os mocos. Inxerín palabra a palabra, unha a unha, sílaba a sílaba ou letra a letra, segundo forma e tamaño, redondas ou cursivas, e outros signos ortográficos –comas, puntos e comas, puntos suspensivos, parénteses, acentos circunflexos, apóstrofos, corchetes-, para rematar co prato sopeiro onde aboiaban os elementos fechados, particularmente as oufanas e infladas maiúsculas Q, O, B ou D, mesturadas coas minúsculas o, e, a. No fondo repousaban pousos maiormente de E, I, i, Y, y, u, e demais elementos gramaticais que ficaban enganchados uns cos outros. Unha fartura difícil de dixerir por culpa das interrogantes e admiracións, pero enchente ao fin. Diso se trataba.