Xerardo AgraFoxo. Coñecía desta autora, unha suíza que reside na actualidade na cidade de Milán, un libro titulado La paura del cielo (1998), sete relatos tinxidos dun terror tan sutil e uns personaxes tan violentos que deixaban xélidos os lectores. Agora –grazas á editorial Rinoceronte e a Cristina González Piñeiro– aparece a súa primeira obra vertida ao galego. Trátase dunha novela curta –gañadora do Premio Baguetta en 1999– que garda certa relación co anterior libro pola atmosfera que envolve o seu argumento, onde as emocións ocultas e o ambiente opresivo percorre as súas páxinas.

A acción sitúase nun internado de rapazas no cantón de Appenzell, “nos lugares por onde Robert Walser paseara tantas veces cando estaba no manicomio”.  Así comeza a novela, con esta referencia metaliteraria que non semella gratuíta porque nos sitúa nun escenario amargo e melancólico: “Morreu na neve. Hai fotografías que amosan as súas pegadas e a postura do corpo na neve”. Polo que se revela da autora nunha das lapelas, semella que a historia que nos conta é autobiográfica. Unha moza de quince anos, enclaustrada nun colexio feminino, confesa, coma se fose unha das irmás Brönte, as súas tristes vivencias:  dende que un día coñece a fermosa  Frédrérique, o seu primeiro amor, ata que esta lle revela anos despois –a través dunha carta– que se encontra internada nun manicomio, coma Robert Walser.

Apenas noventa páxinas, pero unha historia densa e precisa. Unha viaxe interior, ateigada de traumas e silencios. Unha explícita denuncia contra un modelo educativo que só consegue estrangular as ambicións das rapazas.