Historiador, poeta, pintor

Menos é máis. O invisible é o importante!
Menos é máis. O invisible é o importante!

Eme Cartea. Daquela exposición do verán de 2021 que pasou polo Centro Lustres Rivas de Ribeira —Estirpe de Poseidón II—, é este lenzo que hoxe nos convoca, entre a sorpresa e a fascinación. Sorpresa por descubrirmos un pintor dun inmenso fervor polo detalle e a meticulosidade austera; fascinación pola redondez e acabado da obra.

Porque na obra de Carlos Pereira hai máis do que un ve. E mesmo que a parte oculta é o que importa, e non tanto o visible, susceptible sempre de ambivalencias interpretativas. Isto acaece cando a obra pasa de ser fin e se converte en medio, dando orixe a unha peculiar atmosfera que transcende a realidade.

Artificialidade? Si. Profundidade? Tamén. Aparente contradictio in terminis explicable dende un enfoque simbolista que, dende a temperá pintura rupestre, propiciatoria e/ou relixiosa, chega ata nós como unha reacción de carácter subxectivo e espiritual contra os excesos dos realismos artístico, económico e filosófico decimonónicos, pero que perduran. Un decadentismo artístico, unha «relixión estética», a «arte pola arte» que busca o pracer e a beleza en si mesmos.

Talvez a Carlos lle veña de aí ese certo pesimismo vital baudelairiano, esa paciencia contemplativa, raiana coa devoción, que transmuta a arte en instrumento de glorificación, a tal «sermón gráfico» pintado que traspasa as aparencias para adquirir esa pátina propia e secreta dun persoal credo ou experiencia relixiosa.

O símbolo, pois, non é: o símbolo connota, evoca. Tras das formas aparentes, perecedoiras, o eterno das formas subxectivas. Conexión do real e do simbólico, do intuído e do transcendente. Penumbra líquida onde as formas futuras se constrúen sobre fragmentos do pasado, que acelera a nostalxia.

Todo: motivo, patrón repetitivo e ritmo da composición falan de pintura esencialmente simbólica. O círculo (tondo, rota mundi ou «roda da vida») lévanos á idea de perfección, totalidade, unidade, absoluto, sol dador de luz e vida. A vieira (Venera), «cuncha de Venus», fertilidade, renacemento-resurrección. O octopus («polbo»), suxire intelixencia, vontade, maxia, razón, adaptabilidade, renacemento, misterio. O número 8 fala de equilibrio, infinito, coraxe, poder, conexión entre os mundos físico e espiritual. O ollo connota coñecemento, providencia e orientación divina: «omnisciencia de Deus »ou «principio creador do universo». A floriloxía proponnos pracer, serenidade, beleza. A repetición de motivos (formas, cores, tons) promove o equilibrio, a harmonía e a unidade.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *