Marina Losada Vicente. Pitusa miraba preocupada o espello, colocado á altura precisa para que seu pai se barbeara, no que a peiteaban a diario. A nai non estaba. Tampouco a avoa. Non tiña quen a asease e, polo tanto, non podía saír á rúa, prohibido o tiña, na que xa xogaba seu irmán. Subiu a unha banqueta. Tocaba desenguedellar, alisar. Desfixo as trenzas amodo, dando conta de que tiña que volver compoñelas. O movemento rápido, que lle vía facer á nai, sen mirala sequera, unha técnica imposible. Asustada, pasou o peite mollado unha e outra vez, ata que deu domado o pelo crecho, que lle caía, ben pode ser, á altura da cintura. Facer unha raia botando a cabeza para atrás, como lle pedía a nai, imposible. Facela coa imaxe do espello, non puido. A man parecía ir á contra do que reflectía, unha distorsión óptica que aínda a acompaña hoxe.
Pechou os ollos, levou a man ao cocote. Alentou. Pasou o peite con firmeza. Alí estaba, unha raia, de aprobado medio, que marcaba a caída do cabelo a cada lado da súa cabeza. Recolleu o mando de pelo da dereita, dividiuno en tres guechos, collendo dous nunha man e o terceiro na outra, e foi cruzándoos de man en man. Igual fixo no lado esquerdo. Igual desfixo as dúas trenzas, ás que ela chamaba “periquitos”. Igual catro veces. Igual vinte, ata que conseguiu aprobar.
Xa podía facer a primeira encomenda do día, ir mercar o pan. A mamá chegou. Chegou a avoa. A nena esperaba que gabaran a súa proeza, mais non foi así. Metidas nas propias obrigas, ningunha caeu na conta do difícil que resulta ser unha nena.
–Home! –respondeu, sen dar conta do motivo, cando alguén lle preguntou qué quería ser de maior.
Agora a vida, que é así de rancorosa, dálle o desquite. “Se queres ser home, a pelota está no teu tellado” –dille cando se mira no espello. Pitusa, que sabe levalas, dille que a estas alturas ter só un xénero xa non se leva, que mellor ter dous, o que lle deron e o que gañou a pulso. Equilibrio. Igualdade.
Marina:
Como siempre haciéndonos recordar el ayer.
No sabes los dolores de cabeza que me traía, en mi niñez, con mi hermosa cabellera. Nunca conseguiu poñer os pelos no seu lugar. Era moi coqueta, por iso case nunca chegaba a tempo á misa; ata que o cura me dixo que, despois do credo, non se escoitaba a palabra de Deus. A culpa…? O meu cabelo.
Para mí, llevar el pelo impecable, era una de mis prioridades cuando niña, por eso casi siempre llegaba tarde al “Santo Oficio de la Misa”.
Tenía que llevar el peinado con una simetría, poco común, en una niña. Y así continué en mi adolescencia. Y sigo con la misma tónica de mayor, ya que si tengo que asistir a algún evento importante, necesito el tiempo de “A nena do espello” para desengadellar, alisar e compoñer o meu pelo. Resumiendo: el tiempo que precisa, una mujer, para “embadurnarse”, maquillarse la cara a fondo. Por eso no me maquillo. De hacerlo, se me iría el día decorándome. Y el tiempo es maravilloso para desperdiciarlo ante el espejo. Ya tengo bastante con seguir acicalando el cabello.
Una vez más, otra de tus estupendas entradas
Un abrazo.
Os meus problemas de melena desapareceron aos doce anos. Recordo o frío que sentín no pescozo cando salín de que me cortasen as trenzas. Tamén recordo as bagullas. Para miña nai, as trenzas eran a infancia que tiña que quedar atrás. Para min eran dúas apéndices ben queridas. Tanto, que conservo aquel pelo nun bote de cristal. Entendo que terei que tiralo algún día, máis de momento está nun caixón do meu cuarto. Grazas polos teus comentarios, Naty. Bicos.
Unha gran parte da miña nenez, (por non dicir casi toda ) os perequitos formaron parte da miña estética, ata que un día alguén lle dixo a miña nai que o pelo largo era o que non me deixaba engordar, (vaia maldade) non sei como caeu na trampa porque miña nai era moi intelixente, pero ahí escorregou e fixo de Dalila. Como seguín sen poder tirar cas columnas do templo, o meu pelo pouca pouco foi medrando. Quen mo dera agora que me está caendo a mandos e nin o zinc, nin o selenio nin o ácido fólico fan o que deberan.
Pacencia. Hai cousas peores.
Bicos, querida Marina.
Que a nena do relato se chame Pitusa non é casual. Así me chamaban meus irmáns. Gaseosa La Pitusa estaba en moitas mesas. Na botella, unha nena con trenzas. Na nosa casa tiñamos gaseosa Rianxeira, que debuxaba unha pesca coa patela na cabeza. Ata os doce anos, fun Pitusa. Bicos de novo, Magdalena.
Bo día, Magdalena. Equilibrio e igualdade, sempre. Alégrome moito de lerche. Tomar un vermú en lugar dun café… unha alternativa moi de gusto. Certo que o meu corpo non admite máis de un e sen xinebra! Bicos.
Non sei por qué, ao lerte pensei no “Cóctel Perico”. Seguramente foi unha asociación de ideas, (Perico- periquitos). É un dos máis populares cócteles ideados polo xenial barman:
leva, vermú(home) xinebra (muller)e unha mescolanza con Gran Marnier Cinta Roxa (home – muller).
Que viva o equilibrio e a igualdade, querida Marina.
Unha entrada magnífica a da “Nena do espello…”
Moitos biquiños.